ΚΑΠΟΙΑ συγκροτήματα έμελλε να μείνουν για πάντα κρυμμένα στη βαριά σκιά των γκρουπ που πέτυχαν εμπορικά. Δεν τα έμαθε το ευρύ κοινό του σκληρού ήχου, τα σνόμπαρε η πλειονότητα όσων τα άκουσαν έστω και φευγαλέα. Παρόλα αυτά, κατάφεραν να αποκτήσουν ένα μικρό μεν, αλλά ιδιαίτερα πιστό πυρήνα οπαδών, ο οποίος περικλείει κόσμο που αγαπά πραγματικά το heavy metal κι όχι από... μόδα και μπορεί να διακρίνει όμορφες μουσικές πίσω από τους προβολείς της δισκογραφίας...
Eνα ακατέργαστο διαμάντι του heavy metal
που αξίζει τον σεβασμό όλων
Οταν εξερράγη το NWOBHM μαζί με το thrash στις αρχές των 80's, κάποιες μπάντες έμειναν στο... περιθώριο, καθώς ο ήχος τους, τα φωνητικά τους ή κάποιες συνθέσεις τους, δεν ακολούθησαν τις επιταγές της εποχής ή θεωρήθηκαν... ντεμοντέ.
Σχήματα όπως οι Angel Witch, οι Cirith Ungol ή μετέπειτα οι Fifth Angel, οι Heir Apparent και πολλοί, πολλοί άλλοι. Οι Manilla Road ανήκουν σ' αυτήν την... κατηγορία και μ' αυτούς θα ασχοληθούμε σήμερα.
Η τριάδα από το Kansas (το οποίο δεν ήταν ούτε Λος Αντζελες, ούτε Αγγλία, δηλαδή μακριά από το επίκεντρο των εξελίξεων), ξεκίνησε την πορεία της με ένα demo το 1979 και δύο άλμπουμ μέχρι το 1982, μέσα από τα οποία έψαξε να βρει τα... πατήματά της, αλλά και να πείσει πόρτα - πόρτα τα τοπικά δισκάδικα να πάρουν κάποια άλμπουμ της, λαμβάνοντας χρήματα μόνο αν προέκυπταν πωλήσεις.
Η αύξηση του κοινού που άκουγε metal στις «διψασμένες» για σκληρό ήχο ΗΠΑ, βοήθησε την μπάντα να αποκτήσει μια μικρή fan base και τις νέες εταιρίες της (Black Dragon Records και Iron Glory Records) να ποντάρουν σε ένα νέο άλμπουμ. Ποιο θα ήταν αυτό;
Η αύξηση του κοινού που άκουγε metal στις «διψασμένες» για σκληρό ήχο ΗΠΑ, βοήθησε την μπάντα να αποκτήσει μια μικρή fan base και τις νέες εταιρίες της (Black Dragon Records και Iron Glory Records) να ποντάρουν σε ένα νέο άλμπουμ. Ποιο θα ήταν αυτό;
Το Crystal Logic του 1983. Οι Manilla Road άφησαν το space - prog - heavy metal στην άκρη και κράτησαν μόνο το τελευταίο συνθετικό, σφιχτά. Ναι, heavy metal αλλά τι heavy metal, όταν ήδη είχαν ξεφυτρώσει δεκάδες μπάντες κι από τα δύο μέρη του Ατλαντικού;
Ο Mark Shelton (vocals, guitars) θα πει λίγο πριν φύγει από τη ζωή το 2018, στο Avopolis: «Είχα σταθερά κατά νου το πώς θα πετύχαινα μια διαφορετική προσέγγιση στους heavy metal ήχους που έφταναν στα αυτιά μου, έτσι ώστε να μη γίνουμε μία ακόμα metal μπάντα ανάμεσα στις τόσες. Πάσχιζα ειλικρινώς για έναν ήχο που θα διέθετε μια κάποια πρωτοτυπία, για ένα στυλ που θα μπορούσα να αποκαλώ "δικό μου". Από την άλλη, ακόμα διατηρώ εκείνη τη heavy prog προσέγγιση σε κάμποσα τραγούδια. Όμως το ενδιαφέρον μου ήταν σταθερά στραμμένο στις βαρύτερες εκφάνσεις του σκληρού φάσματος».
Και πράγματι, οι Manilla Road, θα βάλουν στο Crystal Logic, φοβερά και τρομερά πράγματα. Δεν θα ακολουθήσουν το ρεύμα με πιασάρικα κομμάτια και μελωδίες. Θα παίξουν τραχύ metal, με ήχο καθόλου... γυαλισμένο, με μεγάλες doom δόσεις, το δικό τους επικό metal, το οποίο θα μείνει στην αφάνεια για πολλά χρόνια, αλλά θα αποκτήσει φανατικούς οπαδούς σε όλο τον πλανήτη, μέχρι τις μέρες μας.
Η ιδιαίτερη ερμηνεία του Shelton (φανταστείτε έναν τύπο να ερμηνεύει με... ένα μανταλάκι στη μύτη), τα old school ριφ και solos του, το επιβλητικότατο rhythm section των Scott Parks (μπάσο) και Rick Fisher (τύμπανα), αλλά και οι στίχοι, θα κάνουν το Crystal Logic ένα άλμπουμ - σταθμό στον σκληρό ήχο, ενώ θα ακολουθήσουν τα σπουδαία, πιο επιθετικά, Open The Gates (1984) και The Deluge (1986) μέσα από τα οποία οι Manilla Road, με τον πιο thrasy ντράμερ, Randy Foxe στις τάξεις τους, θα ολοκληρώσουν το πλαίσιο του ήχου τους και ουσιαστικά θα παρουσιάσουν ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει σε όλη την πορεία τους.
Το Crystal Logic είναι καθηλωτικό. Με μοναδικό ψεγάδι το εξώφυλλό του (θα πρόσθετα και τη «σφήνα» του bonus κομματιού Flaming Metal Systems ανάμεσα στα Necropolis και Crystal Logic σε νεότερες εκδόσεις!!!), το άλμπουμ θα πλεύσει αρκετά κοντά σε ήχους και συνθέσεις που ακούστηκαν για πρώτη φορά από τους Black Sabbath ή τους πρώιμους Judas Priest.
Θα ακούσουμε κάπου (The Veils of Negative Existence) τους Candlemass που θα εμφανιστούν μερικά χρόνια αργότερα, θα μας συνεπάρει το rock n' roll κομμάτι, Feeling Free Again (αλήθεια, γιατί τόση γκρίνια με αυτό το τραγούδι;), θα μας ταξιδέψει το solo του Crystal Logic, θα νιώσουμε την... πανκίζουσα «έκρηξη» του The Ram, θα ακούσουμε... Angel Witch στο επικό Dreams of Eschaton και τόσα πολλά άλλα, που θεωρώ ότι θα εκτιμήσουν σήμερα οι ηλικίες από τα 35 - 40 και άνω (και αυτοί που δεν ακούνε μουσική από τα ηχεία ενός smartphone ή από «ψείρες»).
Το φοβερό και τρομερό αυτό τρίο από το Κansas με τον... πρωτόγονο ήχο του Crystal Logic, χώθηκε με θράσος στην ιστορία και προτίμησε να παραμείνει εκεί, σεμνό και ακίνητο, μέχρι να το ανακαλύψουν ακόμη περισσότεροι μουσικόφιλοι κι όχι να περιπλανηθεί από περιοδικό σε περιοδικό και από σάιτ σε σάιτ.
Οι Manilla Road θυμίζουν πολλά, αλλά επ' ουδενί δεν αποτέλεσαν ποτέ κόπια οποιουδήποτε (κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει καλύτερα όποιος ακούσει τα Open The Gates και The Deluge). Από τη φωνή και τις κιθάρες του Mark Shelton, μέχρι την κινητήρια δύναμη που πήγαζε από το μπάσο του Scott Parks και τα τύμπανα του Rick Fisher, οι τρεις μουσικοί παρέδωσαν ένα ακατέργαστο διαμάντι στο heavy metal που αξίζει τον σεβασμό όλων.
Τα κομμάτια:
1. Prologue (1:35)
2. Necropolis (3:10)
3. Crystal Logic (6:01)
4. Feeling Free Again (2:48)
5. The Riddle Master (4:41)
6. The Ram (3:46)
7. The Veils of Negative Existence (4:34)
8. Dreams of Eschaton (10:24)
9. Epilogue (1:55)
Bonus: Flaming Metal Systems
Τhe SHADOW
