ΥΣΤΕΡΑ από περίπου έναν μήνα, κατάφερα επιτέλους να ολοκληρώσω το βιβλίο που αφορά στους Pearl Jam, «Οι Pearl Jam, Not for you: Οι Pearl Jam σε Χρόνο Ενεστώτα» του Ronen Givony από τις εκδόσεις OΞΥ και σε μετάφραση στα ελληνικά από τον Πάνο Τομαρά. Αν και η δουλειά αυτή διαφημίζεται ως βιογραφία, θα τονίσω ότι κάθε άλλο παρά βιογραφία είναι. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον πόνημα...
Αν κάποιος θέλει να διαβάσει αυτό το βιβλίο και δεν γνωρίζει τους Pearl Jam, δεν ακούει rock, δεν ξέρει τι είναι το grunge, ποιος είναι ο Eddie Vedder, φυσικά και δε χρειάζεται να σπαταλίσει τα χρήματά του τζάμπα.
Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως (αλλά όχι μόνον) σε όποιον βίωσε την τεράστια αλλαγή της μουσικής κατεύθυνσης που έγινε στις αρχές του 1990, όταν και ήρθε το grunge να φωνάξει, να αντιδράσει, να προσπαθήσει να πει πράγματα που είχαν μείνει βουβά σε όλη τη δεκαετία του '80 και κυρίως στο δεύτερο μισό της.
Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως (αλλά όχι μόνον) σε όποιον βίωσε την τεράστια αλλαγή της μουσικής κατεύθυνσης που έγινε στις αρχές του 1990, όταν και ήρθε το grunge να φωνάξει, να αντιδράσει, να προσπαθήσει να πει πράγματα που είχαν μείνει βουβά σε όλη τη δεκαετία του '80 και κυρίως στο δεύτερο μισό της.
Στέκεται στη μεγάλη μάχη με την Ticketmaster, έναν κολοσσό της μουσικής βιομηχανίας και την ήττα του γκρουπ, το οποίο βγήκε τραυματισμένο (οι Pearl Jam νοιάστηκαν όσο ελάχιστοι για τους οπαδούς τους και προσπάθησαν να μειώσουν το κόστος ενός εισιτηρίου· δυστυχώς, η μάχη ήταν άνιση), τις ημέρες δόξας με το Vs. και το Vitalogy, τους επικούς μονολόγους / διαλόγους του Vedder στις συναυλίες, τη φυγή του Dave Addruzzese, την πολιτική, τον πόλεμο, όλη τη φιλοσοφία μιας μπάντας που θέλησε να φωνάξει πράγματα, πλήρωσε το κόστος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τόλμησε την ώρα που άλλοι απολάμβαναν τους καρπούς της επιτυχίας.
«Οι Pearl Jam ήταν πάντα μια μπάντα που μας έκανε περήφανους που ήμασταν θαυμαστές της. Από πολύ νωρίς, στέκονταν έμπρακτα δίπλα στους θαυμαστές τους, στο fan club τους, φρόντιζαν για την πρόσβαση στα εισιτήρια, ακόμα και εκεί που είχαν καθοριστεί οι θέσεις φρόντιζαν πάντα τους πιο παλιούς θαυμαστές τους. Επομένως, δεν είναι μόνο ένας μουσικός οργανισμός, είναι ηθικός και πολιτικός οργανισμός και νομίζω ότι έδωσαν σε πολλούς ανθρώπους μια ηθική πυξίδα, που δεν υπήρχε με τον ίδιο τρόπο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ειδικά στο MTV», θα πει ο συγγραφέας στον Γιώργο Φλωράκη και στο Athens Voice.
Και θα προσθέσει: «Από το 1991 έως το 1998 κυκλοφόρησαν 5 σπουδαίους δίσκους, τα “Ten”, “Vs”, “Vitalogy”, “No Code” και “Yield”, που όλα στέκονται μέχρι σήμερα εξαιρετικά, κατά τη γνώμη μου. Αν σκεφτούμε τις άλλες μπάντες της δεκαετίας του 1990, τους Pavement, τους Fugazi, τους Nirvana, τους Guided by Voices, τους Built to Spill είχαν όλοι έναν δίσκο, δύο δίσκους, ακόμη και τρεις πολύ καλούς δίσκους, όμως δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να σκεφτώ μια μπάντα ή έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται στην κορυφή του παιχνιδιού καλλιτεχνικά για 7, 8, 9 συνεχόμενα χρόνια με έναν κατάλογο 5 δυνατών άλμπουμ στη σειρά. Έτσι, για τη δική μου λογική, νομίζω ότι βρίσκονταν σε ένα δημιουργικό σερί, τους πήρε λίγο χρόνο για να απoφασίσουν ότι είναι σπουδαίοι αλλά κατάφεραν να είναι ταπεινοί και να συνεχίσουν να γράφουν μουσική και με κάποιον τρόπο, συνέχισαν να βελτιώνονται, κάτι που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο».
Στο τυπογραφικό σκέλος, εντοπίζονται διάσπαρτα λαθάκια (ευτυχώς ελάχιστα), ενώ οι μεγάλες διαστάσεις του βιβλίου (24Χ17), καθιστούν την ανάγνωσή του κουραστική, όταν δεν το στηρίζεις κάπου. Οπως και να 'χει, αν αγαπάτε τον σκληρό ήχο και θέλετε να κοιτάξετε και πίσω από την... κουίντα, αξίζει να το διαβάσετε.
Τhe SHADOW
