Αλήθεια, αν οι Black Sabbath ήταν σε... καλύτερο
φεγγάρι, τι θα ήταν σήμερα το Mob Rules;
Στο Mob Rules, ο Vinny Appice θα αντικαταστήσει τον Bill Ward στα τύμπανα και οι νέα αυτή σύνθεση θα προσπαθήσει να φέρει ένα άλμπουμ αντάξιο του Heaven And Hell. Tα 80's έχουν μπει για τα καλά και φέρνουν νέα... ήθη στη μουσική βιομηχανία, την ώρα που οι Black Sabbath δείχνουν να χωρίζονται σε Εγγλέζους (Iommi, Butler) και Αμερικανούς (Dio, Appice), με αποκορύφωμα τους επικούς καβγάδες στο Live Evil (λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ).
Αν και το άλμπουμ προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 1981, το ομώνυμο κομμάτι και το E5150 θα ακουστούν στην ταινία κινουμένων σχεδίων Heavy Metal, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Μιας καναδικής σπονδυλωτής ταινίας διαφόρων ιστοριών φαντασίας, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με το κοινό θέμα μιας κακής δύναμης που είναι «το άθροισμα όλων των κακών» (σ.σ. στην ταινία ακούγονται καλλιτέχνες και μπάντες όπως οι Blue Öyster Cult, Stevie Nicks, Journey, Cheap Trick, Don Felder, Grand Funk Railroad, Nazareth, Trust, Sammy Hagar).
Οι Black Sabbath, λοιπόν, άρχισαν να γράφουν και να προβάρουν τα νέα κομμάτια σε ένα νοικιασμένο σπίτι στη λίμνη Τολούκα στο Λος Άντζελες, όμως, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Iommi στην αυτοβιογραφία του «απλώς δεν μπορούσαμε να βρούμε τον ήχο της κιθάρας. Δοκιμάσαμε στο στούντιο, δοκιμάσαμε στο διάδρομο. Το δοκιμάσαμε παντού, αλλά απλά δεν δούλευε. Είχαμε αγοράσει ένα στούντιο και δεν δούλευε».
Οι Black Sabbath, λοιπόν, άρχισαν να γράφουν και να προβάρουν τα νέα κομμάτια σε ένα νοικιασμένο σπίτι στη λίμνη Τολούκα στο Λος Άντζελες, όμως, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Iommi στην αυτοβιογραφία του «απλώς δεν μπορούσαμε να βρούμε τον ήχο της κιθάρας. Δοκιμάσαμε στο στούντιο, δοκιμάσαμε στο διάδρομο. Το δοκιμάσαμε παντού, αλλά απλά δεν δούλευε. Είχαμε αγοράσει ένα στούντιο και δεν δούλευε».
Το συγκρότημα ηχογράφησε τελικά το άλμπουμ στο Record Plant στο Λος Άντζελες, με παραγωγό για δεύτερη και τελευταία φορά τον Martin Birch, ο οποίος αφοσιώθηκε στους Iron Maiden μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1992.
Παρότι, η άφιξη Appice άλλαξε τις ισορροπίες στις τάξεις του γκρουπ, ο Butler θα πει για τον Αμερικανό ντράμερ: «Ο Vinny ήταν μεγάλος θαυμαστής του συγκροτήματος και του άρεσε ο Bill (Ward). Ο Bill ήταν ένας από τους αγαπημένους του ντράμερ. Eτσι ήξερε όλα τα μέρη του και τα μπάσα μου και προσαρμόστηκε ανάλογα με όλους στο συγκρότημα. Ήταν υπέροχος. Μπήκε και γέμισε εντελώς τα παπούτσια του Bill».
Το Mob Rules έφερε και έναν αέρα πειραματισμών, καθώς ο Butler έκανε πιο μοντέρνο τον ήχο του στο μπάσο, κυρίως στο The Sign of the Southern Cross.
Δυστυχώς, οι καταχρήσεις φρέναραν την όποια ορμή πήγαινε να δημιουργηθεί. «Όλοι περνούσαμε πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο μέρος αφορούσε τα ναρκωτικά. Ακόμη και ο Martin Birch, αντιμετώπιζε προβλήματα με τα ναρκωτικά και έβλαψε τον ήχο αυτού του δίσκου. Μόλις συμβεί αυτό στον παραγωγό σου, είσαι πραγματικά μπερδεμένος», θα πει χρόνια μετά ο Iommi.
Mαζί με όλα αυτά, η Warner Brothers προσέφερε στον Dio ένα ιδιωτικό συμφωνητικό, κάτι που ράγισε το γυαλί ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Σύμφωνα με τον Iommi, «μετά την επιτυχία του Heaven and Hell, η Warner επέκτεινε το συμβόλαιο με εμάς, προσφέροντας στον Ronnie ένα ιδιωτικό συμφωνητικό για σόλο άλμπουμ (σ.σ. Holy Diver). Αυτό μας φάνηκε κάπως περίεργο, γιατί ήμασταν ένα συγκρότημα και δεν θέλαμε να διασπαστούμε».
Mαζί με όλα αυτά, η Warner Brothers προσέφερε στον Dio ένα ιδιωτικό συμφωνητικό, κάτι που ράγισε το γυαλί ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Σύμφωνα με τον Iommi, «μετά την επιτυχία του Heaven and Hell, η Warner επέκτεινε το συμβόλαιο με εμάς, προσφέροντας στον Ronnie ένα ιδιωτικό συμφωνητικό για σόλο άλμπουμ (σ.σ. Holy Diver). Αυτό μας φάνηκε κάπως περίεργο, γιατί ήμασταν ένα συγκρότημα και δεν θέλαμε να διασπαστούμε».
Ο Dio θα πει: «Η ηχογράφηση του Mob Rules ήταν πολύ πιο δύσκολη από το Heaven and Hell επειδή προσεγγίσαμε το γράψιμο πολύ διαφορετικά από το πρώτο» και ο Iommi θα τονίσει: «Το Mob Rules ήταν ένα μπερδεμένο άλμπουμ για εμάς. Αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια διαφορετικά για κάποιο λόγο και καταλήξαμε να μην χρησιμοποιούμε πολύ εξαιρετικό υλικό. Αυτή η σύνθεση ήταν πραγματικά υπέροχη και το πράγμα κατέρρευσε για πολύ ανόητους λόγους – όλοι συμπεριφερόμασταν σαν παιδιά».
Παρόλα αυτά, το Mob Rules, μπορεί να μην έφτασε το ύψος του προκατόχου του, όμως ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Αγαπήθηκε από τον κόσμο και ακούστηκε δυνατά, έστω κι αν μεγάλα Μέσα της εποχής το έθαψαν (σ.σ. το Rolling Stone το βαθμολόγησε με μόλις ένα αστέρι).
Κι αν οι Black Sabbath τότε, έμοιαζαν ανέτοιμοι και κυκλοφόρησαν ένα τέτοιο άλμπουμ, αλήθεια τι θα συνέβαινε αν ήταν πραγματικά έτοιμοι;
Σημαντικό ρόλο, πάντως, στην αρχική προσέγγιση του κοινού και των ΜΜΕ στο άλμπουμ έπαιξε και το εξώφυλλο (την εποχή που τα εξώφυλλα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα άλμπουμ).
Ενας πίνακας του Greg Hildebrandt με τίτλο «Dream 1: Crucifiers» του 1974.
Το 1963, ο Hildebrandt και ο αδελφός του, Tim, άρχισαν να εργάζονται για την Καθολική εκκλησία υπό την ευγενική καθοδήγηση του επισκόπου Fulton J. Sheen, ενός ανθρώπου για τον οποίο ο καλλιτέχνης έτρεφε μεγάλη αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό.
Ενας πίνακας του Greg Hildebrandt με τίτλο «Dream 1: Crucifiers» του 1974.
Το 1963, ο Hildebrandt και ο αδελφός του, Tim, άρχισαν να εργάζονται για την Καθολική εκκλησία υπό την ευγενική καθοδήγηση του επισκόπου Fulton J. Sheen, ενός ανθρώπου για τον οποίο ο καλλιτέχνης έτρεφε μεγάλη αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό.
Για 6 χρόνια τα δύο αδέρφια δούλευαν για την εκκλησία κάνοντας ντοκιμαντέρ για την πείνα στον κόσμο. Στα μέσα αυτής της εξαετίας, ο Sheen μετατέθηκε σε άλλη επισκοπή έξω από το Μανχάταν. Οι αντικαταστάτες του τερμάτισαν κάπως άκομψα τη συνεργασία με τους Hildebrandt, κλονίζοντας την πίστη του Greg με την οργανωνένη θρησκεία.
«Συνειδητοποίησα την υποκρισία της θεσμικής εκκλησίας και τα ψέματα που μου είπαν, ανακαλύπτοντας στην πορεία όλο το πέπλο των φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν στο όνομα του Χριστού. Αυτή η κατάσταση με κλόνισε αρκετά και άρχισα να βλέπω μια σειρά από φρικτά όνειρα για περίπου δύο χρόνια μετά. Αυτά τα όνειρα δεν προήλθαν από τα συναισθήματά μου για την εγκατάλειψη της καθολικής πίστης. Προήλθαν από τις φρικαλεότητες που διέπραξε η εκκλησία –και στο όνομα της θρησκείας στο σύνολό της και από το σκοτάδι του ανθρώπου», θα αποκαλύψει χρόνια μετά ο Hildebrandt.
Το έργο του, «Dream 1: Crucifiers» δημοσιεύτηκε αρχικά το 1978 στο βιβλίο The Art of the Brothers Hildebrandt. Ο καλλιτέχνης έδωσε άδεια χρήσης στους Black Sabbath για χρήση αυτής της εικόνας αποκλειστικά για το εξώφυλλο και τη διαφήμιση του άλμπουμ μετά από αίτημα του μάνατζέρ τους το 1980.
Και κάπου εδώ αρχίζει ένας μικρός... χαμός.
Αριστερά και κάτω από την υπογραφή το καλλιτέχνη στον πίνακα, η ροή του αίματος και οι σκιάσεις, μοιάζουν να δημιουργούν το μήνυμα «Kill Ozzy».
Οι συνωμοσιολόγοι βγήκαν και είπαν πως αυτό αποτελεί μια τροποποίηση του αρχικού πίνακα από τους Black Sabbath, θέλοντας να βάλουν ένα κρυφό μήνυμα σε σχέση με το παρελθόν τους. Οπως συνέβαινε με πολλά εξώφυλλα της εποχής, δημιουργήθηκε μια ακόμη παραφιλολογία, η οποία διατηρείται μέχρι τις μέρες μας.
Οι σοβαρές απόψεις τονίζουν, βέβαια, ότι το μήνυμα αυτό αποτελεί μια καθαρή σύμπτωση και ουδέποτε οι Iommi και Butler θα στοχοποιούσαν τον Ozzy.
Θύμα... συνωμοσιολογίας έπεσε και το ηχητικό κομμάτι E5150 (στα πλήκτρα ο σπουδαίος Geoff Nicholls), για το οποίο οι... ειδικοί το «αποκρυπτογράφησαν», λέγοντας ότι ο τίτλος αποτελεί τη λέξη «ΕVIL» (E + 5=V, 1=I, 50=L).
Η μία παρέμβαση στον πίνακα αφορά σε έναν γάντζο (αριστερά του «καμβά» όπου απεικονίζεται μια ματωμένη δαιμονική μορφή -αυτή είναι η άλλη παρέμβαση), ο οποίος έχει μετατραπεί σε σταυρό, σε ένα έργο με πολλές ερμηνείες σχετικά με το καλό, το κακό και τους «κήρυκες» αυτών.
Από την κυκλοφορία του άλμπουμ κι έπειτα, αυτή η εικόνα έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές από τους Black Sabbath για εμπορική διάθεση, παρά το γεγονός ότι ο Hildebrandt δεν τους έδωσε ποτέ άδεια, όπως έχει πει ο ίδιος.
Σχετικά με το... κρυφό μήνυμα; «Μέχρι σήμερα, όποτε δίνω συνέντευξη, με ρωτούν γιατί ζωγράφισα το "Kill Ozzy" στον πίνακα. Το έκανα;», αναρωτιέται ειρωνικά ο Hildebrandt...
Τhe SHADOW
