Δεν μπορείς να μείνεις απαθής
όταν στέκεσαι μπροστά στους GNR
όταν στέκεσαι μπροστά στους GNR
Η μέρα δεν βοηθούσε καθόλου. Το Σάββατο ήταν μια πάρα πολύ ζεστή μέρα, πάνω στον καύσωνα κι όταν η επιλογή «λέει» «αρένα», τότε ο δείκτης δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα. Στις 17.30 όταν και άνοιγαν οι θύρες ελέγχου των εισιτηρίων, πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί υπομονετικά και με χαμόγελα, αναμένοντας την έναρξη του ελέγχου.
Οι Guns N' Roses ήταν προγραμματισμένο να βγουν στις 20.30, άρα υπήρχε γεμάτο τρίωρο για μια καλή θέση κοντά στο stage. Στις 19.30 βγήκαν στη σκηνή οι Νεοϋρκέζοι The Last Internationale, οι οποίοι «έφαγαν» τον ήλιο κατακέφαλα και προς τιμήν τους, ήταν άψογοι, με καλό ήχο, πολύ κέφι και την Delila Paz να ξεσηκώνει το μάλλον μπλαζέ (και ολιγάριθμο μέχρι εκέινη τη στιγμή) κοινό.
Ερμήνευσε φανταστικά και πέραν της υπέροχης φωνής της, «έπαιξε» με τον κόσμο, σε σημείο που έκανε ένα ήπιο stage diving και καταχειροκροτήθηκε. Ηταν μία καλή προθέρμανση (τρόπος του λέγειν, όταν όλα γύρω έλιωναν από τη ζέστη), με τους Guns N' Roses να βγαίνουν με μισή ώρα καθυστέρηση, αλλά να παίζουν ένα γεμάτο τρίωρο.
Tι μου άφησε αυτή η συναυλία; Βασικά, μου ξύπνησε μνήμες. Με γύρισε πολύ πίσω και βλέποντας από κοντά ύστερα από 30 χρόνια τους Axl, Slash και Duff, τους καμάρωσα σαν να ήμουν ο... θείος που ξανασμίγει με τα ανίψια του ύστερα από πολύ καιρό.
Οσο έπαιζαν οι Guns N' Roses, εγώ βρισκόμουν στην εποχή που μεγαλούργησαν, μια εποχή που ρούφηξα μέχρι τελευταίας στογόνας της. Ηταν ένα live αναμνήσεων για μένα και πιστεύω για τους περισσότερους της γενειάς μου.
Οι Guns N' Roses είχαν αρκετά θεματάκια, παρόλα αυτά. Ο Axl θεωρώ ότι ήταν πολύ κατώτερος του αναμενομένου, η παραγωγή είχε χαμηλώσει σκοπίμως το μικρόφωνο και παρότι ο 61χρονος πλέον τραγουδιστής, προσπαθούσε φιλότιμα να «σηκώσει» τη φωνή του, αυτή παρέμενε στα... τάρταρα. Παρόλα αυτά, ο Axl ήταν δραστήριος και ορεξάτος παρά τα κιλά που έχει φορτώσει.
Κιλά φόρτωσε και ο Slash, όμως αυτός δεν είναι τραγουδιστής και δεν μπορεί να εκτεθεί. Είναι ένας υπέροχος κιθαρίστας, απίστευτα βελτιωμένος τα τελευταία χρόνια, απότοκο της πολυετούς συνεργασίας με τον Myles Kennedy και ήταν ουσιαστικά αυτός που κράτησε όρθια τη μπάντα σε όλο αυτό το τρίωρο, συνεπικουρούμενος φυσικά, από τον αρχοντικό Duff, αλλά και τον υπέροχο κιθαρίστα Richard Fortus και τον Frank Ferrerr στα τύμπανα.
Η... παλιοσειρά Dizzy Reed, δεν έκανε αισθητή την παρουσία του σκηνικά, ενώ η Melissa Reese στα πλήκτρα, μάλλον εκτέθηκε στα backing vocals, χωρίς να ευθύνεται, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που ακουγόταν περισσότερο από τον χαμηλωμένο Axl.
Υπήρξαν, όμως, και στιγμές όπου οι GNR θύμισαν την άγρια αγέλη του παρελθόντος. Στα It's So Easy, Slither, Pretty Tied Up, Down on the Farm πήραν κεφάλια, ενώ προσωπικά απόλαυσα μέχρι τελευταίας νότας τα Absurd και Reckless Life, ενώ στο Civil War τόσο ο Axl όσο και το video wall «ντύθηκαν» με τη σημαία της Oυκρανίας.
Kάτι που μου προκάλεσε κακή εντύπωση -σημεία των καιρών, θα πείτε- ήταν ότι το κοινό, ακόμη κι αυτό που ήταν μπροστά από τη σκηνή, προτιμούσε να βιντεοσκοπεί με τα κινητά, παρά να συμμετέχει στον χαμό που προκαλούσαν οι Guns, σε ένα ΟΑΚΑ που είχε πάρα πολύ κόσμο τόσο σε αρένα όσο και στις κερκίδες (και στα δύο διαζώματα). Οπως και να 'χει, ο κόσμος χάρισε στον 58χρονο Slash ένα θερμό «Happy Birthday».
Αυτό που ένιωσα με τους «γερασμένους» Guns N' Roses, αλλά και γκρουπ της εποχής, δεν το νιώθω πλέον με νεότερες μπάντες, πλην εξαιρέσεων και αυτό θεωρώ ότι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας χθες. Γέννησε συναισθήματα (δεν ξέρω αν το κατάφερε με άλλους) και διηγήθηκε ξανά τις ιστορίες του, με τις οποίες μεγαλώσαμε μαζί. Δεν το λες και λίγο πράγμα...
The SHADOW
