H ΠΡΟΣΦΟΡΑ των Opeth στο παγκόσμιο metal στερέωμα είναι τεράστια και αδιαμφισβήτητη. Κάποια στιγμή έρχεται η κρίσιμη φάση για όλα τα γκρουπ, μικρά και μεγάλα, όπου, μοιραία, θα σταθούν μπροστά στη... γνωστή διχάλα του δρόμου και από εκεί θα πρέπει να επιλέξουν τη νέα κατεύθυνσή τους. Κι όταν μέσα σε όλ' αυτά περιπλέκεται το progressive, σίγουρα τα πράγματα γίνονται πολύ, πολύ δύσκολα...
{Οι Opeth «εξοστρακίζονται» σε διάφορες κατευθύνσεις χωρίς και οι ίδιοι να ξέρουν που θα καταλήξουν}
Δωδέκατο άλμπουμ, λοιπόν, το φετινό Sorceress και οι Σουηδοί εγκαταλείπουν σχεδόν πλήρως τον death μανδύα τους και αποφασίζουν να κινηθούν σε αμιγώς prog διαδρομές. Δύο χρόνια μετά το Pale Communion, o Mikael Åkerfeldt, δείχνει ακόμη πιο πολύ ανήσυχος και επιχειρεί να πειραματιστεί ακόμη πιο πολύ. Οι Opeth έχουν το κατάλληλο μέγεθος, πλέον, για τέτοια «παιχνίδια».
Τι συμβαίνει όμως μέσα στα εσώψυχα της «μάγισσας». Το γκρουπ εμφανίζεται σαν να μην ξέρει τι επιζητεί. Ολες οι επιρροές και τα «θέλω» του, δείχνουν να παλεύουν να στριμωχτούν σαν σε μια βαλίτσα, λίγο πριν από ένα βιαστικό ταξίδι στο άγνωστο. Η ποιότητα των Opeth «ξεχειλίζει» σαφώς μέσα από το άλμπουμ, όμως αυτή φαντάζει... επιπόλαια και τσαλακωμένη.
Το πρώτο «μείον» θεωρώ ότι πρέπει να πάει στον ήχο των ντραμς, τα οποία ακούγονται «μπουκωμένα», κυρίως στο jazzy/fanky ομώνυμο Sorceress, που σε συνδυασμό με το distortion και το βαρύ 70's ριφ που ακολουθεί, δημιουργεί μια σύγχυση στον ακροατή. Φανταστείτε ότι έχει προηγηθεί ένα ακουστικό πρελούδιο, το Persephone.
Στο The Wilde Flowers η κιθάρα δίνει πολλά «συν» σε ένα κομμάτι που το ρεφρέν είναι πολύ αδύναμο. Στο Will O the Wisp θα ακούσουμε φολκ μέρη με έντονη παραπομπή στους Jethro Tull με ένα βελούδινο solo στο φινάλε, ενώ αμέσως μετά έρχεται το πρώτο πραγματικά συμπαγές κομμάτι του άλμπουμ, το Chrysalis: χορταστικό prog πατά πάνω σε ένα μαγικό χαλί Deep Purple ή Uriah Heep (όπως το εκλάβει ο καθένας). Το Sorceress 2 μάς αφήνει να πάρουμε μια ανάσα, ένα κομμάτι που δε νομίζω να το είχαν ανάγκη οι Opeth και αμέσως μετά το The Seventh Sojourn έρχεται να εκπλήξει με την έντονη Zeppelinική, Kasmir αισθητική του, αλλά πάλι αδυνατώ να αντιληφθώ το λόγο που ένα τέτοιο κομμάτι πρέπει να βρίσκεται σε έναν δίσκο τoυς.
Το μελαγχολικό progressive επιστρέφει με το Strange Brew, αλλά νομίζω ότι η μπάντα έχει βγάλει καλύτερα κομμάτια στο παρελθόν. Η κιθάρα του Fredrik Åkesson δημιουργεί ένα εξαίσιο κλίμα στο A Fleeting Glance, το οποίο κλείνει ιδανικά. Το Era, ουσιαστικά ρίχνει την αυλαία στο άλμπουμ, αν και προτελευταίο κομμάτι, αλλά πρόκειται (πάντα κατά την άποψή μου) για το σπουδαιότερο δημιούργημα του Sorceress. Από το πρώτο ξέσπασμα, οσμίζεσαι Katatonia και οι Opeth θαρρείς ότι κάπως... αργοπορημένα βρίσκουν τον παλιό καλό εαυτό τους.
Η «μάγισσα» που συναναστράφηκαν οι Σουηδοί, φαίνεται να τους κράτησε μακριά από τις «σταθερές» τους. Γκρουπ όπως οι Opeth, αναμφισβήτητα και δεν μπορούν να μπουν σε... ράγες, όμως με το Sorceress δείχνουν να χάνουν το δρόμο, σαν μια αδέσποτη σφαίρα που εξοστρακίζεται σε διάφορες κατευθύνσεις και ουδείς μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει. Πόσω μάλλον ο ακροατής...
Tracklisting:
1. Persephone 1:51
2. Sorceress 5:49
3. The Wilde Flowers 6:49
4. Will O the Wisp 5:07
5. Chrysalis 7:16
6. Sorceress 2 3:49
7. The Seventh Sojourn 5:29
8. Strange Brew 8:44
9. A Fleeting Glance 5:06
10. Era 5:41
11. Persephone (Slight Return) 0:54
ΤΗΕ SHADOW
Αξιολόγηση: 6>10
