ΣΗΜΕΡΑ θα γυρίσουμε το κουμπί της Χρονομηχανής, 32 χρόνια πίσω και θα πάμε να συναντήσουμε την τελευταία προσπάθεια των Animals, μέσα από ένα άλμπουμ που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Εχοντας καθιερωθεί στο rock - RnB μουσικό πλαίσιο και έχοντας ορίσει τον περίφημο «Αnimal Sound», η μπάντα του σπουδαίου Eric Burdon επιχειρεί το δεύτερο reunion - μετά το Before We Were So Rudely Interrupted του 1977- και κυκλοφορεί το Ark, ύστερα από μια μακρά περίοδο επικών καβγάδων μεταξύ των μελών της...
Hilton Valentine στις κιθάρες, Alan Price στα keys (λέγεται πως η συμμετοχή του στο άλμπουμ είναι τυπική), Chas Chandler στο μπάσο, John Steel στα ντραμς, αλλά και ο Steve Grant στα synths και με δύο δικά του κομμάτια, συνοδεύουν τον «λευκό - μαύρο» ερμηνευτή (o Burdon απέκτησε αυτό το προσωνύμιο, λόγω της ιδιαίτερης χροιάς της φωνής του που παραπέμπει σε μαύρους τραγουδιστές), στο άλμπουμ που έμελλε να ρίξει την αυλαία των Animals. Τι ήταν, όμως, το Ark στην πραγματικότητα; Ενα πείραμα, μια «αρπαχτή» ή μια νέα αρχή που δεν προχώρησε ποτέ;
 |
| O Eric Burdon |
Εχοντας αποχωριστεί τον blues ήχο και τη συνθετική πεπατημένη όλων των προηγούμενων ετών, η μπάντα -που είχε χαρακτηριστεί τη δεκαετία του '60 από τα αμερικανικά ΜΜΕ ως η «βρετανική εισβολή»-, επιχειρεί να «συμπλεύσει» με το ρεύμα της εποχής, παίρνοντας στην «κιβωτό» της, synth pop και ρέγκε στοιχεία, τα οποία αφήνει να συνυπάρξουν με το «λευκό» RnB. Bέβαια, το γκρουπ προέρχονταν από μια περίοδο πολύ μεγάλης κρίσης, με καβγάδες που πέρασαν μέχρι και την πόρτα των ΜΜΕ, κυρίως αυτοί μεταξύ του Chandler και του Price με τον Burdon. Το αποτέλεσμα σοκάρει τους κριτικούς και το φανατικό κοινό των Animals, που αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό που ακούν. Ναι, οι Animals έχουν «μεταλλαχθεί» σε μία «άλλη» μπάντα μέσα από το Ark, «υπάρχουν» μόνο στον τίτλο και στη φωτογραφία του οπισθοφύλλου, όμως όταν η σκόνη από τις σφοδρές αντιδράσεις, κατακάθεται (και πήρε πολλά χρόνια, είν' αλήθεια), το άλμπουμ αποκαλύπτει τον κρυφό πλούτο του.
Με ήχο στον οποίο κυριαρχούν τα επιβλητικά synths, αρκετή new wave, pop και ρέγκε αισθητική, αλλά εντυπωσιακά πεντακάθαρο, με συνθέσεις άλλοτε βαριές, άλλοτε πιο ανάλαφρες και με την επιβλητική ερμηνεία του Burdon που επισκιάζει κάθε τι άλλο, το Ark αναδίδει μια ομορφιά παράξενη, μυστηριώδη. Το Ark δεν είναι... Animals, αναμφίβολα. Κανένα άλλο γκρουπ, όμως, δε θα μπορούσε να δημιουργήσει -και πόσω μάλλον να αποδώσει- ένα τέτοιο άλμπουμ, κυρίως στα φωνητικά.
Aκούστε την απίστευτα cool και απλή μπασογραμμή του Chas Chandler (έφυγε από κοντά μας το 1996 ύστερα από καρδιακή προσβολή) στο... ρέγκε Love Is for All Time και την ερμηνεία του Burdon στην τελευταία στροφή του κομματιού. Πως μπορείς να πεις κακό το νευρικό Loose Change με το σαξόφωνο και το ντέφι, το Prisoner of the Light με το πλήκτρο σαν άνεμος και μία ακόμη συγκλονιστική ερμηνεία του Burdon. Πως μπορείς να γυρίσεις την... πλάτη στο διεγερτικότατο The Night με το τόσο μαγευτικό ριφ synth και το μπάσο του Chandler να φθάνει το κομμάτι ακόμη και στα όρια του χαρντ ροκ ή το ξεσηκωτικό My Favourite Enemy. Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει «κακά», κομμάτια όπως το Hard Times (το πιο... Animal κομμάτι του άλμπουμ με πολύ αμερικανικό Νότο) ή το μπλουζ Trying to Get You, με την κιθάρα να παίρνει για πρώτη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο (ακούστε πως τραγουδά «trying to get you» o Burdon). Aκόμη και το Cure-ικό Being There, το funky pop, Gotta Get Back to You, αλλά και το bonus, No John No (δεν ξέρω αν οι Animals «έκλεψαν» το Suzanne των Art Company την ίδια χρονιά ή οι Ολλανδοί το κομμάτι των Βρετανών) έχουν τόσα πολλά να πουν.
Oι Animals, όπως αποδείχθηκε, έχασαν αυτά που χαρακτήριζαν τη μουσική τους, αυτά που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά κάθε ροκ γκρουπ, πολύ πριν από το Ark. Υστερα από αυτό μετατράπηκαν σε τηλεοπτικοί αστέρες, σουλατσάροντας σα θίασος στα κανάλια και μοιραία το τέλος ήρθε, απολύτως φυσιολογικά, με δηλώσεις και «ξεκατινιάσματα» που δεν τιμούν κανένα τους. To Ark, όμως θα παραμείνει το τελευταίο λαμπερό στολίδι τους, με εξέχουσα την καθηλωτική ερμηνεία του Burdon σε όλα, μα όλα, τα κομμάτια. Ναι, οι Animals, επιχείρησαν -όπως πολλά γκρουπ- να αλλάξουν ύφος και στυλ. Πόσοι όμως κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα τόσο εξαιρετικό αποτέλεσμα και να μη γίνουν περίγελως; Πόσοι κατάφεραν να αποδείξουν ότι καλό ροκ μπορείς να αποδώσεις με την κιθάρα σχεδόν απούσα ή μη πρωταγωνίστρια; Αναμφισβήτητα, πρόκειται περί άθλου. Ξεκάθαρα πράγματα...
H tracklisting:
1. Loose Change (Grant) 3:01
2. Love Is for All Time (Burdon) 4:23
3. My Favourite Enemy (Grant) 3:46
4. Prisoner of the Light (Burdon, Raskin, Sterling) 4:09
5. Being There (Geniwells) 3:29
6. Hard Times (Burdon, Sterling) 2:55
7. The Night (Burdon, Evans, Sterling) 3:55
8. Trying to Get You (McCoy, Singleton) 4:16
9. Just Can't Enough (Burdon, Sterling) 3:54
10. Melt Down (Danny Everitt, Terry Wilson) 3:08
11. Gotta Get Back to You (Danny Everitt) 2:42
12. Crystal Nights (Anthony, Burdon, Lewis, Sterling) 4:12
13. No John No (Jarrow, Price) 4:18
• Το εξώφυλλο με τον... τυπά Νώε να φορά καπαρντίνα και να «γαζώνει» με πολυβόλο το τέρας έξω από την κιβωτό, είναι δημιουργία του Βρετανού art director, Paul Power, ο οποίος έχει επιμεληθεί και το εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των AC/DC, High Voltage το 1975.
THE SHADOW
Aκούστε την απίστευτα cool και απλή μπασογραμμή του Chas Chandler (έφυγε από κοντά μας το 1996 ύστερα από καρδιακή προσβολή) στο... ρέγκε Love Is for All Time και την ερμηνεία του Burdon στην τελευταία στροφή του κομματιού. Πως μπορείς να πεις κακό το νευρικό Loose Change με το σαξόφωνο και το ντέφι, το Prisoner of the Light με το πλήκτρο σαν άνεμος και μία ακόμη συγκλονιστική ερμηνεία του Burdon. Πως μπορείς να γυρίσεις την... πλάτη στο διεγερτικότατο The Night με το τόσο μαγευτικό ριφ synth και το μπάσο του Chandler να φθάνει το κομμάτι ακόμη και στα όρια του χαρντ ροκ ή το ξεσηκωτικό My Favourite Enemy. Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει «κακά», κομμάτια όπως το Hard Times (το πιο... Animal κομμάτι του άλμπουμ με πολύ αμερικανικό Νότο) ή το μπλουζ Trying to Get You, με την κιθάρα να παίρνει για πρώτη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο (ακούστε πως τραγουδά «trying to get you» o Burdon). Aκόμη και το Cure-ικό Being There, το funky pop, Gotta Get Back to You, αλλά και το bonus, No John No (δεν ξέρω αν οι Animals «έκλεψαν» το Suzanne των Art Company την ίδια χρονιά ή οι Ολλανδοί το κομμάτι των Βρετανών) έχουν τόσα πολλά να πουν.
Oι Animals, όπως αποδείχθηκε, έχασαν αυτά που χαρακτήριζαν τη μουσική τους, αυτά που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά κάθε ροκ γκρουπ, πολύ πριν από το Ark. Υστερα από αυτό μετατράπηκαν σε τηλεοπτικοί αστέρες, σουλατσάροντας σα θίασος στα κανάλια και μοιραία το τέλος ήρθε, απολύτως φυσιολογικά, με δηλώσεις και «ξεκατινιάσματα» που δεν τιμούν κανένα τους. To Ark, όμως θα παραμείνει το τελευταίο λαμπερό στολίδι τους, με εξέχουσα την καθηλωτική ερμηνεία του Burdon σε όλα, μα όλα, τα κομμάτια. Ναι, οι Animals, επιχείρησαν -όπως πολλά γκρουπ- να αλλάξουν ύφος και στυλ. Πόσοι όμως κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα τόσο εξαιρετικό αποτέλεσμα και να μη γίνουν περίγελως; Πόσοι κατάφεραν να αποδείξουν ότι καλό ροκ μπορείς να αποδώσεις με την κιθάρα σχεδόν απούσα ή μη πρωταγωνίστρια; Αναμφισβήτητα, πρόκειται περί άθλου. Ξεκάθαρα πράγματα...
H tracklisting:
1. Loose Change (Grant) 3:01
2. Love Is for All Time (Burdon) 4:23
3. My Favourite Enemy (Grant) 3:46
4. Prisoner of the Light (Burdon, Raskin, Sterling) 4:09
5. Being There (Geniwells) 3:29
6. Hard Times (Burdon, Sterling) 2:55
7. The Night (Burdon, Evans, Sterling) 3:55
8. Trying to Get You (McCoy, Singleton) 4:16
9. Just Can't Enough (Burdon, Sterling) 3:54
10. Melt Down (Danny Everitt, Terry Wilson) 3:08
11. Gotta Get Back to You (Danny Everitt) 2:42
12. Crystal Nights (Anthony, Burdon, Lewis, Sterling) 4:12
13. No John No (Jarrow, Price) 4:18
• Το εξώφυλλο με τον... τυπά Νώε να φορά καπαρντίνα και να «γαζώνει» με πολυβόλο το τέρας έξω από την κιβωτό, είναι δημιουργία του Βρετανού art director, Paul Power, ο οποίος έχει επιμεληθεί και το εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των AC/DC, High Voltage το 1975.
THE SHADOW
