ΑΝ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ την «κατάρα» που κυνηγά εδώ και δεκαετίες τους Def Leppard (θάνατος Steve Clark, ακρωτηριασμός Rick Allen, μάχη του Vivian Campbell με τον καρκίνο), λίγοι θα περίμεναν να κυκλοφορούν οι Βρετανοί χαρντρόκερς μέχρι σήμερα, άλμπουμ. Κι όμως, αυτοί δεν το βάζουν κάτω και μας παρουσιάζουν το 11ο ομώνυμο πόνημά τους. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι θα είμαστε κι επιεικείς...
«Δώσαμε αυτόν τον τίτλο στο άλμπουμ, καθώς μέσα σ' αυτό περικλείουμε όλη μας την πορεία. Κάθε κομμάτι παραπέμπει σε μία περίοδο της μπάντας. Είναι ακουστικό, heavy, αργό, γρήγορο», είχε δηλώσει πριν από μέρες ο Joe Elliott. Πράγματι, το άλμπουμ περιέχει «μέρη» από όλο το φάσμα της πορείας τους και φαντάζει λογικό αυτό, αν σκεφτεί κανείς πως τα τελευταία 15 χρόνια έχουν κυκλοφορήσει μόλις τρεις στούντιο δίσκους, συμπεριλαμβανομένου και του φετινού. Το Def Leppard, θα το χαρακτήριζα σαν «σκωτσέζικο ντους». Εχοντας 14 ολόκληρα κομμάτια στην «πλάτη» του, το άλμπουμ υπολείπεται συνοχής, κάτι που επιβεβαιώνει και ο Campbell, ο οποίος παλαιότερα είχε δηλώσει πως «ξεκινήσαμε να βγάλουμε ΕΡ και καταλήξαμε με έναν full length δίσκο».
Ξεκινώντας την ακρόαση με το ήδη γνώριμο Let's Go, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Πρόκειται για ένα αξιοθρήνητο κομμάτι και με άστοχη «στρατηγική» προκειμένου να παραπέμψει σε Pour Some Sugar On Me. Το (επίσης γνωστό) Dangerous κάτι προσπαθεί να θυμίσει (ίσως Euphoria) και «στέκεται» καλά για τον «προθάλαμο» του άλμπουμ, ενώ το Man Enough που ακολουθεί «βαδίζει» στα χνάρια του Another One Bites The Dust των Queen, αλλά δεν κάνει τη διαφορά. Εξυπνη σκέψη (ή κουτοπονηριά;) που «ντύνουν» με rock n' roll ριφ, τα οποία όμως πάνε... στράφι, αφού το κομμάτι καταλήγει να είναι απελπιστικά ποπ.
Το We Belong αποτελεί μια... νερόβραστη απόπειρα για μπαλάντα και το πρώτο πλατύ χαμόγελο έρχεται επιτέλους με το Invincible. Η μπάντα επιστρέφει στη σιγουριά των πρώτων ετών της πορείας της με λατρεμένα ριφ, τσαμπουκαλεμένα solos και πειστικό φίνις. Κι εκεί που περιμένεις την «εκτόξευση», να σου το Sea of Love, που κάτι προσπαθεί να «χτίσει», όμως καταλήγει να θυμίζει τα τρία ξανθά αγοράκια των 90's, τους Ηanson. To Energized πρόκειται για ακόμη μια ποπ απελπισία και επιτέλους, το δεύτερο χαμόγελο «σκάει» με το All Time High, που φέρνει αέρα Pyromania, με τους Collen και Campbell σε ιδιαίτερα κέφια. Ακουστικό με πολύ δόση αμερικανικού Νότου και αρκετό... Kasmir μετά το 1:41, είναι το Battle of My Own, που παίρνει ακόμη περισσότερους πόντους με το κιθαριστικό φινάλε.
Η... μύγα που πιθανότατα τσίμπησε τους Def Leppard, συνεχίζει το... έργο της και στο κεφάτο, μεταδοτικό και... Pyromania, Broke 'N' Brokenhearted, όμως 3:17 λεπτά μετά, το άνοδος διακόπτεται με το Forever Young, στο οποίο κάτι λείπει για να θεωρηθεί καλό κομμάτι. Στο Last Dance συναντάμε ένα τρυφερό τραγούδι που και να μην υπήρχε δε θα τα βάφαμε μαύρα. Μια μίξη High N' Dry / Hysteria ακούμε στο Wings of an Angel, που δεν θα το χαρακτήριζα κακό. Μας θυμίζει περασμένα μεγαλεία κι αυτό αρκεί. Η τελευταία αξιοπρεπής στιγμή στο άλμπουμ, που κλείνει με το Blind Faith, ένα slow tempo κομμάτι, με πνευστά και ύφος Beatles στο μέσον. Παρά την έκπληξη, δε βρήκα κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να μ' αρέσει...
Η... μύγα που πιθανότατα τσίμπησε τους Def Leppard, συνεχίζει το... έργο της και στο κεφάτο, μεταδοτικό και... Pyromania, Broke 'N' Brokenhearted, όμως 3:17 λεπτά μετά, το άνοδος διακόπτεται με το Forever Young, στο οποίο κάτι λείπει για να θεωρηθεί καλό κομμάτι. Στο Last Dance συναντάμε ένα τρυφερό τραγούδι που και να μην υπήρχε δε θα τα βάφαμε μαύρα. Μια μίξη High N' Dry / Hysteria ακούμε στο Wings of an Angel, που δεν θα το χαρακτήριζα κακό. Μας θυμίζει περασμένα μεγαλεία κι αυτό αρκεί. Η τελευταία αξιοπρεπής στιγμή στο άλμπουμ, που κλείνει με το Blind Faith, ένα slow tempo κομμάτι, με πνευστά και ύφος Beatles στο μέσον. Παρά την έκπληξη, δε βρήκα κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να μ' αρέσει...
Οι Def Leppard είναι ξεκάθαρο πως -όπως και ηλικιακά- έχουν μεγαλώσει μουσικά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για έναν καλοζωϊσμένο - χορτασμένο καλλιτέχνη (δε μπορούν όλοι να είναι Accept ή Saxon...) Mε ένα πιο «μαζεμένο» άλμπουμ θα κέρδιζαν σε συνοχή, αναμφισβήτητα, παρότι τα κομμάτια είναι μικρά και δε σ' αφήνουν να βαρεθείς. Στον αντίποδα, όμως, τo Def Leppard είναι σαφώς η πιο σημαντική προσπάθεια μετά το Adrenalize του 1992 και αυτό ύστερα από 23 χρόνια χαμηλών και ακανόνιστων πτήσεων, λέει πολλά.
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 6,5>10
Η tracklisting:
01. Let's Go 05:01
02. Dangerous 03:23
03. Man Enough 03:54
04. We Belong 05:06
05. Invincible 03:46
06. Sea of Love 04:04
07. Energized 03:23
08. All Time High 04:19
09. Battle of My Own 02:42
10. Broke 'N' Brokenhearted 03:17
11. Forever Young 02:21
12. Last Dance 03:09
13. Wings of an Angel 04:23
14. Blind Faith 05:33
Total length: 54:21
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 6,5>10
