TO 1986 - 87 ήταν η περίοδος η οποία έμελλε να με φέρει σε επαφή με τον Τζίμη Πανούση μέσω του άλμπουμ «Κάγκελα Παντού». Ως νέο τότε, με είχε εντυπωσιάσει η ευθύτητα που ξεχείλιζε σε κάθε κομμάτι. Στην πορεία εισχώρησα περισσότερο στο «φαινόμενο» Πανούσης και μεγαλώνοντας τον λάτρεψα, όπως εκατομμύρια άλλοι, όχι μόνο για την αμεσότητά του, αλλά και για το ωμό χιούμορ του, που «πονούσε» πραγματικά...
Πριν από αρκετά χρόνια ο Τζιμάκος, είχε συνεργαστεί με μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό της χώρας, κάνοντας μια εξαιρετική εκπομπή. Η τύχη με έφερε να τον συναντήσω πρόσωπο με πρόσωπο κι όχι πια ως θεατή σε κάποια από τις παραστάσεις του.
«Κύριε Πανούση...», του είπα μόλις έφτασα δίπλα του περπατώντας για το πάρκινγκ. «Ποιος είναι αυτός;», ψέλλισε στραβώνοντας το στόμα του μειδιάζοντας χωρίς καν να στρέψει το βλέμμα του σε μένα. «Θα συνεχίσετε τις εκπομπές εδώ πέρα;», ρώτησα ξανά αφού του συστήθηκα. «Ο... θεός είναι μεγάλος. Ο,τι αποφασίσει αυτός» μου απάντησε ξανά με το ίδιο στραβωμένο χαμόγελο.
Συνομιλήσαμε (σοβαρά πια...) για περίπου πέντε λεπτά μέχρι να φτάσουμε στα αυτοκίνητά μας και βλέποντας από κοντά και για πρώτη φορά αυτόν τη μουσάτη φιγούρα με τα μαύρα, τόσο πράα και μετρημένη εκτός σκηνής, αναρωτήθηκα πόσο μακριά βρίσκονται αυτά τα δύο πρόσωπά του: του καλλιτέχνη και του ανθρώπου.
Μου είχε φανεί προβληματισμένος, αλλά πάντα το χιούμορ του άνοιγε και έκλεινε κάθε κουβέντα μαζί του. Κάθε φορά από τότε που τα λέγαμε. Ηταν το ελιξήριο της ύπαρξής του. Ελεγε πάντα αυτό που ήθελε μέσα από το χιούμορ. Οπως το ένιωθε αυτός: ωμό, σοκαριστικό, αλλά πάντα στοχευμένο και αληθινό.
Οπως οι στίχοι του, οι οποίοι άνοιγαν και έκλειναν... πληγές. Από τα στούντιο και το σανίδι, βρέθηκε δεκάδες φορές στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με πιο ηχηρή υπόθεση αυτή με τον Γιώργο Νταλάρα. Ο Πανούσης δεν έκανε πίσω, αλλά ήταν άνθρωπος με ευαισθησίες τις οποίες έκρυβε σχεδόν πάντα κάτω από τα μαύρα ριχτά ρούχα του.
Ο πρόωρος χαμός του στα 64 χρόνια του, έρχεται να «μαυρίσει» ακόμη περισσότερο τον πρώτο μήνα του έτους. Η καρδιά του δεν άντεξε και σταμάτησε, βυθίζοντας στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο. Στις 28 Δεκεμβρίου όταν βγήκε από το νοσοκομείο, είχε ανακοινώσει ότι από αρχές Μαρτίου επιστρέφει στο «Κύτταρο», γιατί «ο... αιφνίδιος θάνατός μου αναβλήθηκε επ' αόριστον»... Δεν πρόλαβε. Ο θάνατος δεν έχει χιούμορ.
Οπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης, ο Τζίμης Πανούσης θα μείνει στην καλλιτεχνική ιστορία, η οποία θα τον κρίνει με το πέρασμα των ετών. Ποσώς θα τον ενδιέφερε φυσικά. Αυτή η ιδιαίτερη μορφή, μας χάρισε πολλές στιγμές απόλαυσης, γέλιου, προβληματισμού και ροκ καταστάσεων, χωρίς καλούπια, αναστολές και «πρέπει». Θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Ο λάκκος με τ' αστεία που σκάβω από παιδί
η τέλεια ληστεία που έχω σκαρφιστεί
με σφίγγει σαν παπούτσι ντόπιο και μπαλωμένο
στο χείλος του Ζαλόγγου το τέλος περιμένω...
ΤHE SHADOW
