ΟΣΟΙ με γνωρίζουν, ξέρουν ότι δε σηκώνω κουβέντα για τους Eloy, ένα από τα γκρουπ τα οποία έχω... κορόνα στο κεφάλι μου. Πέραν της «αγίας τριάδας» της δισκογραφίας τους (Power And The Passion, Dawn και Ocean), πάντα έβρισκα πράγματα που με έκαναν να τους αγαπήσω ακόμη πιο πολύ στα περισσότερα άλλα άλμπουμ τους κι ας άλλαξαν τόσο πολύ με την πάροδο των ετών. Βρήκα μικρά καλούδια ακόμη και το προτελευταίο τους Visionary του 2009 (πως περνούν τα χρόνια...) Στα τέλη του 2017 κυκλοφόρησε το τελευταίο πόνημά τους με τίτλο The Vision, the Sword and the Pyre (part 1). Εδώ, οι αντοχές μου, εξαντλήθηκαν...
{Απογοήτευση...}
Είναι δικαίωμα του Frank Bornemann (φωτ.) να ξηλώνει και να μπαλώνει τα μέλη του γκρουπ, με ότι συνεπάγεται αυτό τόσο στον ήχο όσο και στις συνθέσεις με την πάροδο του αμείλικτου χρόνου. Στα 72 του όμως, αδυνατώ να κατανοήσω την εμμονή του με τη Ζαν Ντ' Αρκ, όταν ειδικά έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με αυτό το θέμα.
Μια ιστορία χιλιοπαιγμένη παντού, που ο Bornemann αποφασίζει όχι μόνο να την κάνει κεντρικό θέμα ενός άλμπουμ, αλλά και σε τέτοιο βαθμό, που καταστρέφει μουσικά τη νέα δουλειά του, κάνοντάς τη να μοιάζει περισσότερο με soundtrack παρά με άλμπουμ.
Eτσι, μοιραία, στο The Vision, the Sword and the Pyre κυριαρχούν οι ατμόσφαιρες, οι οποίες όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις επιβλητικές μουσικές του παρελθόντος. Ο ακροατής, αλλού θα ακούσει μεσαιωνικού στυλ εισαγωγές και παρενθέσεις, αλλού αφηγήσεις και απαγγελίες, συνοδείας πνευστών και βαρετά τέμπο με πλήκτρα και τύμπανα που δεν προσφέρουν κανένα ουσιαστικό συνθετικό ροκ αποτέλεσμα.
Το μπάσο του γερόλυκου Matziol είναι στιβαρό και επιβλητικό, αλλά μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία, μοιάζει διεκπεραιωτικό και επαναλαμβανόμενο. Τα αδιάφορα μεσαιωνικού τύπου χορωδιακά μέρη προσεγγίζουν σε κάποια σημεία τα Κάρμινα Μπουράνα, ενισχύοντας την κακογουστιά του άλμπουμ.
Τι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε; Κάποια prog ξεσπάσματα όπως ένα εξαιρετικό σημείο πριν από το φινάλε του The Sword, άλλα σκόρπια «διαμαντάκια» ελαχίστων δευτερολέπτων που θυμίζουν Eloy, αλλά και το κλείσιμο του Why? όπου η φωνάρα της Jessy Martens ως Ζαν Ντ΄Αρκ ρίχνει την αυλαία του άλμπουμ με έναν σχεδόν 2.30λεπτο θρήνο, που προκαλεί ρίγος. Εξαιρετικό φινάλε, αλλά μην ξεχνιόμαστε, αυτό δεν είναι Εloy. Δεν είναι ροκ.
Συμπερασματικά, θα επαναλάβω ότι αδυνατώ να αντιληφθώ το λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου άλμπουμ το 2017-18 από τους Eloy. Πρόκειται (πάντα κατά την άποψή μου) για μια μαύρη σελίδα στη δισκογραφία του σπουδαίου αυτού γκρουπ και του δημιουργού του Frank Bornemann. Με ένα εξώφυλλο της κακιάς ώρας κι ένα περιεχόμενο που απευθύνεται σε κάτι άλλο παρά σε φίλους τους, o 72χρονος Γερμανός καλλιτέχνης θα μπορούσε να κυκλοφορήσει αυτή τη δουλειά ως προσωπική, γλιτώνοντας το τεράστιο όνομα της μπάντας από τη δυσφήμιση και τους ακροατές - οπαδούς του από τη θλίψη. Κάπου στη δισκοθήκη μου το Power And The Passion αυτοαναφλέγεται...
ΤHE SHADOW
Τα κομμάτια:
1. The Age Of The Hundred Years' War 4:16
2. Domremy On The 6th Of January 1412 1:43
3. Early Signs... From A Longed For Miracle 2:59
4. Autumn 1428 At Home 0:54
5. The Call 5:58
6. Vaucouleurs 4:34
7. The Ride By Night... Towards The Predestined Fate 3:57
8. Chinon 9:48
9. The Prophecy 4:38
10. The Sword 5:50
11. Orléans 4:23
12. Les Tourelles 7:21
13. Why? 5:11
ΤHE SHADOW
Αξιολόγηση: 2>10
