Οι καιροί άλλαξαν. Η τεράστια δύναμη των δισκογραφικών εταιριών, αυτών που καθόριζαν εν πολλοίς την καριέρα ενός καλλιτέχνη ή ενός γκρουπ, έχει χάσει την ισχύ της. Η αγορά άλλαξε τους κανόνες και το Ιντερνετ έχει φέρει νέα δεδομένα.
Χθες έγινε γνωστό ότι ο 79χρονος καλλιτέχνης, ο σπουδαίος Αμερικανός τραγουδοποιός, παραχώρησε τα δικαιώματα ολόκληρης και απέραντης δισκογραφίας του στην Universal Music Publishing Group έναντι ενός ποσού που πιθανότατα ξεπερνά τα 300 εκατ. δολάρια.
Θα πείτε πως, αν δεν πουλήσει ο Dylan το βάρος της δισκογραφίας του σε χρυσό, τότε ποιος θα το κάνει; Σωστά, αλλά αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη.
Αν και τα δικαιώματα των τραγουδιών δεν φέρνουν τόσα χρήματα όσο αυτά των ηχογραφήσεων, οι εταιρίες βλέπουν ότι μακροπρόθεσμα είναι δυνατόν να αποτελέσουν μία σταθερότερη πηγή εσόδων μέσω του ραδιοφώνου, των διαφημίσεων ή ακόμη και των ταινιών.
Σήμερα, στην εποχή του streaming, η δισκογραφία με την παραδοσιακή έννοια της αγοράς ενός άλμπουμ (φυσικού ή ψηφιακού) που έχει πρακτικά ημερομηνία λήξης, τα δικαιώματα της μουσικής έχουν όλο και μικρότερη αξία. Ετσι, οι εταιρίες προσπαθούν να τα εκμεταλλευθούν σύμφωνα με τις τρέχουσες συνθήκες.
Η Universal, αποκτώντας τα αποκλειστικά δικαιώματα ενός θρυλικού καλλιτέχνη και ενδεχομένως και άλλων στο μέλλον, στοχεύει να εδραιώσει τη θέση της στην παγκόσμια αγορά.
Κι όλα αυτά, την ώρα που ο καταναλωτής - μουσικόφιλος περνάει σταδιακά από την εποχή της εφάπαξ συναλλαγής σε αυτή της συνδρομής. Νέα ήθη...
ΤΗΕ SHADOW
