ΚΑΛΗ χρονιά σε όλους. Δε θα μπορούσα να εισέλθω στο 2021 με ένα... γήινο άλμπουμ. Ετσι επέλεξα αυτό. Oι Uriah Heep ήταν πάντα ένα απρόβλεπτο γκρουπ. Απρόβλεπτοι από δίσκο σε δίσκο, από κομμάτι σε κομμάτι, από λεπτό σε λεπτό μέσα στο ίδιο τραγούδι, από εξώφυλλο σε εξώφυλλο κ.ο.κ. Το ιδιαίτερα γοητευτικό, επιβλητικό heavy rock τους, άφησε εποχή στη δεκαετία του '70 και το άλμπουμ που τους ανέβασε στο υψηλότερο σκαλί της πορείας τους, θεωρώ ότι ήταν, αναμφισβήτητα, το Demons And Wizards...
Εκτόξευση, καθιέρωση, ιστορική στιγμή
Για μια μπάντα η οποία έχει κυκλοφορήσει 12 άλμπουμ μέσα σε μόλις 8 χρόνια (1970 - 1978 και διπλές κυκλοφορίες το '71, το '72 και το '77), αντιλαμβάνεστε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσει συνοχή, ταυτότητα, μια σταθερή πορεία. Οι Uriah Heep έχοντας κυκλοφορήσει ήδη τρεις δίσκους μέσα σε δύο χρόνια με το... καλημέρα της καριέρας τους, αναγκάζονται για δεύτερη φορά να αναζητήσουν ντράμερ, αλλά και για πρώτη, μπασίστα, μετά την αποχώρηση του Paul Newton.
Ο Lee Kerslake (μετέπειτα ντράμερ του Ozzy) φίλος του Ken Hensley (έφυγαν και οι δύο πρόσφατα από τη ζωή) θα καθίσει στα ντραμς, ενώ ο Gary Thain από τη Ν. Ζηλανδία θα πάρει στα χέρια του το μπάσο της μπάντας και για πρώτη φορά το γκρουπ θα διατηρήσει την ίδια σύνθεση για τα επόμενα 4 άλμπουμ.
Οι Uriah Heep, έχοντας την απαιτούμενη πείρα από τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους (...Very 'Eavy ...Very 'Umble, Salisbury, Look at Yourself), κομμάτια των οποίων έχουν ήδη προκαλέσει αίσθηση (July Morning, Lady In Black, Gypsy, Bird Of Pray), βρίσκουν την απαιτούμενη χημεία, για πρώτη φορά ένα εξώφυλλο αντάξιο του μεγέθους τους, ενώ εγκαταλείπουν τις εκτεταμένες συνθέσεις.
Το Demons And Wizards είναι απολύτως... τακτοποιημένο και η μπάντα βγάζει σε όλα τα κομμάτια το μεγάλο ταλέντο της, με το rhythm section αυτή τη φορά να κοχλάζει πραγματικά.
«Είναι μια απολύτως φανταστική δουλειά», θα πει χρόνια μετά ο Hensley, o οποίος σήκωσε συνθετικά το μεγαλύτερο βάρος του άλμπουμ. «Εκείνη την περίοδο, το γκρουπ ήταν πιο συνδεδεμένο μουσικά, πιο εστιασμένο σε κάτι όσο ποτέ. Είχαμε τέλεια επικοινωνία και δεν υπήρχαν εμπόδια. Αξιοποιήθηκαν όλα τα δυνατά σημεία της μπάντας. Η εταιρία ήθελε να βγάζουμε το ένα άλμπουμ μετά το άλλο όταν διαπίστωσε ότι οι Heep τραβούν τα βλέμματα πάνω τους. Δεν ήταν απαραίτητο να γίνεται αυτό, καθώς τα άλμπουμ δεν προλάβαιναν να ωριμάσουν», θα προσθέσει.
Το τέλος της... αθωότητας
Ομως, το συγκρότημα ήταν σε μεγάλη φόρμα. Από τις αρχές των 70's ουσιαστικά μπήκε τέλος στα χρόνια της... αθωότητας στα ροκ συγκροτήματα. Οι ανεξέλεγκτοι πειραματισμοί των γκρουπ άρχισαν να εξαφανίζονται, καθώς η μουσική βιομηχανία άρχισε να γιγαντώνεται και ήθελε να βλέπει αποτελέσματα στα ταμεία της.
Μπάντες που συνδύασαν διάφορα στυλ μουσικής, αναγκάστηκαν (;) να επιλέξουν σε πιο... γήπεδο θα συνέχιζαν να παίξουν μπάλα. Κάποιες επέλεξαν το prog, όμως, πολλές από αυτές έπαψαν να υφίστανται μετά από ένα - δύο άλμπουμ, καθώς το ιδίωμα αυτό εξελίχθηκε ταχύτατα, κυρίως όταν οι Rush μπήκαν στο... παιχνίδι και άλλαξαν ριζικά τον χάρτη.
Το hard rock έγινε πιο δημοφιλές και ως εκ τούτου πιο βιώσιμο οικονομικά. Οι Uriah Heep διέσχισαν και τα δύο γήπεδα κυρίως με τα Salisbury και Look at Yourself, όμως οι Black Sabbath, έδειξαν τη νέα κατεύθυνση στον σκληρό ήχο εκείνη την περίοδο. Ετσι, το γκρουπ θα επιστρέψει στις αρχικές του ιδέες, όπως αποτυπώθηκαν στο ...Very 'Eavy ...Very 'Umble και το νέο κομμάτι τους, Easy Livin' αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
 |
| Από αριστερά: Gary Thain, Ken Hensley, David Byron, Lee Kerslake, Mick Box. |
Μπορεί στην Ευρώπη να είχαν καθιερωθεί οι Uriah Heep, αλλά χάρη στο Easy Livin’ εισέβαλαν στην μεγαλύτερη αγορά του κόσμου, την αμερικανική, φθάνοντας μάλιστα στο Νο 39 του Billboard chart. Ο Ken Hensley έγραψε το κομμάτι στο πιάνο μέσα σε 15 λεπτά, ύστερα από μια συζήτηση που είχε σ’ ένα ταξί, για το πώς ο κόσμος νομίζει ότι η ζωή των rock συγκροτημάτων είναι εύκολη: απλά παίζουν συναυλίες, πληρώνονται και μετά πηγαίνουν σπίτι τους...
Το Demons And Wizards θα αποφύγει τις υπερβολές του παρελθόντος και θα δημιουργήσει μικρότερα κομμάτια μελωδικού heavy rock αναμεμειγμένα με ακουστική κιθάρα, αφήνοντας περισσότερο πεδίο δράσης στον χαρισματικό τραγουδιστή του, David Byron, ο οποίος θα αποτελέσει μία από τις κύριες επιρροές των heavy metal ερμηνευτών των 80's.
Επίσης, το άλμπουμ θα αποκαλύψει τις τεράστιες μελωδικές δυνατότητες του γκρουπ, αλλά και τις ακαταμάχητες κιθαριστικές παραστάσεις, που υποστηρίζονται άκρως επιβλητικά από το ηχητικό μεγαλείο του μπάσου του Thain.
Ουσιαστικά, η κύρια επαφή αυτού του άλμπουμ με το progressive είναι το εξώφυλλο του Roger Dean, ο οποίος είχε διαπρέψει σ' αυτόν τον χώρο με εξώφυλλα σπουδαίων συγκροτημάτων όπως οι YES. Κάποιες prog πινελιές, βέβαια, θα ακούσουμε σε κομμάτια του άλμπουμ όπως τα Circle of Hands ή τα Paradise και The Spell.
Το Demons And Wizards, ουσιαστικά καθιέρωσε τους Heep στο (heavy) rock στερέωμα, δίνοντάς τους μια πολύ δυνατή ώθηση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, εκεί όπου θα αρχίσει η φθίνουσα πορεία προς τα 80's.
Εγραψα πιο πάνω ότι η μπάντα βγάζει σε όλα τα κομμάτια το μεγάλο ταλέντο της. Και αυτό το διαπιστώνουμε μέχρι σήμερα ακούγοντας ξανά τα τραγούδια του άλμπουμ. Ακούγοντας έναν David Byron να μαγνητίζει τον μουσικόφιλο κάθε είδους. Ακούγοντας μελωδίες, backing vocals, organ και μπάσο, να κάνουν ένα φαινομενικά απλό κομμάτι, αφάνταστα επιβλητικό. Ακούγοντας το εισαγωγικό drumming στο Poet's Justice ή το rock n' roll, The Spell, το οποίο μετατρέπεται σε ένα από τα πιο όμορφα σόλο κιθάρας με slide, δημιουργώντας ένα από τα πιο θλιβερά σόλο στην ιστορία των Uriah Heep και στο τέλος ξανά rock n' roll, κι όλα αυτά μέσα σε ένα κομμάτι.
Το Demons And Wizards έχει και στις εννέα στάσεις του να πει μια κάτι. Εννιά ταινίες μικρού μήκους, μέσα από τις οποίες ο ακροατής έζησε και ζει ακόμη, σημαντικές ακουστικές (και θεωρώ, συναισθηματικές) στιγμές.
Aπό εκείνη τη σπουδαία σύνθεση του γκρουπ, όπως προείπαμε, έφυγαν από τη ζωή πέρσι οι Hensley και Kerslake. Πολλά χρόνια πριν από αυτούς πέθαναν νεότατοι τόσο ο Gary Thain (8/12/75 από αναπνευστικη ανεπάρκεια λόγω υπερβολικής δόσης ηρωϊνης), όσο και ο μέγιστος David Byron (28/2/85 από ηπατικές επιπλοκές λόγω αλκοόλ και ταλαιπωρημένος ήδη από επιληπτικές κρίσεις). Ο Μick Box συνεχίζει να κρατά ψηλά τη σημαία της μπάντας μέχρι σήμερα, ενώ το 2018 κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το Living The Dream.
Πιο κάτω σάς προτείνω να ακούσετε το B-side, Why, από εκείνη την περίοδο. Καθίσετε να απολαύσετε το εύρος αυτής της μπάντας, αλλά κι ένα «εξωγήινο» μπάσο. Εδώ όμως δεν παίζει ο Thain, όπως πολύ νομίζουν, αλλά ο Mark Clarke, όπως και στο The Wizard. Τα σέβη μου.
Τα κομμάτια:
1. The Wizard 2:59
2. Traveller in Time 3:25
3. Easy Livin’ 2:37
4. Poet's Justice 4:15
5. Circle of Hands 6:25
6. Rainbow Demon 4:25
7. All My Life 2:44
8. Paradise 5:10
9. The Spell 7:32
ΤΗΕ SHADOW
