ΤΟ 1987 η πολλή σκόνη στον σκληρό ήχο είχε ήδη κατακαθίσει σε ό,τι αφορά στα περισσότερα ιδιώματα και τις τάσεις. Σχεδόν, ύστερα από δύο δεκαετίες, όπου τα πάντα είχαν βγει από το... μουσικό κουτί της Πανδώρας, και λίγο πριν εκραγούν το grunge και οι Pantera, ο Κing Diamond, έχοντας αφήσει πίσω του δύο τεράστια άλμπουμ με τους Mercyful Fate, θα μας χαρίσει ακόμη μια ξεχωριστή στιγμή, με το δεύτερο solo άλμπουμ του, την (κι όχι «το») Abigail...
να προσελκύσει περισσότερο κόσμο
Ανήκω σ' αυτή τη μερίδα των φίλων του metal, η οποία πολύ (μα πάρα πολύ) δύσκολα προσέγγισε τον King Diamond, λόγω των φωνητικών του και μόνο αυτών. Το επιτηδευμένο φαλσέτο του, μου δημιουργούσε πάντα μια αποστροφή. Ομως, η μουσική του με τραβούσε συνεχώς κοντά του σε σημείο που να έχω μεταμορφωθεί σε ένα... σχοινί μιας παράξενης μουσικής διελκυστίνδας.
Με τα χρόνια, η μουσική του King Diamond (κυρίως λόγω Mercyful Fate) με κέρδισε και έριξα αρκετό νερό στο κρασί μου σχετικά με τα φωνητικά του Δανού καλλιτέχνη. Τα αναφέρω όλα αυτά, διότι θέλω να τονίσω ότι δεν γράφω ως κάποιος φανατικός οπαδός του στη σημερινή Χρονομηχανή.
Οπως και να 'χει, η Αbigail αποτελεί για μένα, ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του heavy metal. Αν και concept δίσκος, καταφέρνει να ακούγεται και αποσπασματικά, κάτι που δεν το συναντάμε στα περισσότερα άλμπουμ αυτού του είδους, όπου το μουσικό μέρος ομογενοποιείται -πολλές φορές «θυσιάζεται»- προς όφελος των στίχων και της πλοκής.
Η Αbigail, αν και σκοτεινή, είναι ξεκάθαρη μουσικά, με κομμάτια - ξυράφια, χωρίς όμως να χάνει έστω και το ελάχιστο από τη στιχουργική δυναμική της. Βάζοντας για λίγο στο... ψυγείο τους Mercyful Fate, ο King Diamond «στήνει», ουσιαστικά, τη δεύτερη μπάντα του, αυτή τη φορά με το όνομά του. Και στο δεύτερο κιόλας άλμπουμ, αποκαλύπτει ένα μοναδικό μουσικό μεγαλείο.
Εχοντας περιορίσει σε αρκετό βαθμό το «ενοχλητικό» (με ή χωρίς εισαγωγικά) φαλσέτο του, κινείται μαεστρικά και ιδιαιτέρως θεατρικά ανάμεσα από τον μουσικό τυφώνα που έχουν εξαπολύσει οι Timi Hansen (μπάσο), Andy La Rocque και Michael Denner (κιθάρες), Mikkey Dee (τύμπανα).
Βέβαια, καλές οι ιστορίες και τα σενάρια, όμως, τί πραγματικά συμβαίνει μουσικά στο άλμπουμ; Εδώ μέσα θα θαυμάσουμε μια εκπληκτική κιθαριστική δουλειά από τους «φρικτά» υποτιμημένους La Rocque (κάποια σημεία του, μου θυμίζουν την εποχή Trapped in a Corner των Death) και Denner. Σκοτεινές αρμονίες σε συνδυασμό με μια καθηλωτική ποικιλία ρυθμών, «χτίζουν» μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Θα απολαύσουμε μαεστρικά solos και δισολίες -κάποιες φορές φανερά νεοκλασικά- όμως χωρίς το παραμικρό ίχνος επίδειξης. Θα μαγευτούμε από πραγματικά επιβλητικά ριφ τα οποία θα μας ταξιδέψουν από το speed metal στο power, από το heavy στο black, με τον Hansen να κόβει και να ράβει στο μπάσο και τον Mikkey Dee να αποδεικνύει ότι είναι ένας σπουδαίος ντράμερ, με ιδιαίτερη τεχνική, την οποία θα θυσιάσει εν μέρει, αργότερα, στους Motorhead.
Η μπάντα δημιουργεί απίστευτη ατμόσφαιρα που δεν απομακρύνεται από τον πυρήνα των στίχων και χαρίζει στον ακροατή ένα σπάνιο heavy metal αποτέλεσμα. Επιβλητικό, μοντέρνο για την εποχή, ξεσηκωτικό, μυστηριώδες, που παίζει με το μουσικό μέτρο και τη διάθεση του ακροατή.
Ποιον ακροατή όμως; Σαφέστατα αυτόν που έχει ήδη σημαντική τριβή με το metal, αυτόν που έχει εισχωρήσει στα άδυτα των Mercyful Fate, αυτόν που έχει την αντοχή να... παρακάμψει τις -κάπως περιορισμένες εδώ- φωνητικές υπερβολές του King Diamond και να βρει τρόπο... σύνδεσης με την καρδιά του υπέροχου αυτού άλμπουμ.
Θεωρώ ότι κάποια σημεία της Abigail (επιμένω στο θηλυκό γένος, διότι το άλμπουμ είναι τόσο καλά δομημένο ώστε -ύστερα από τόσα χρόνια- νομίζω ότι «ανήκει» στην ίδια την ηρωίδα) έχουν ενωθεί από διάφορα φεστιβάλ ριφ, solos και rhythm section κι έχουν καταλήξει εδώ μέσα.
Οσοι δεν έχετε ανακαλύψει την Abigail ακόμη, 35 χρόνια μετά τη (μπρρρ...) γέννησή της, προτείνω να της δώσετε (ακόμη) μία ευκαιρία. Είναι κρίμα μια τόσο σπουδαία δουλειά να μένει στο περιθώριο (για πάρα πολύ κόσμο) λόγω του ιδιαίτερου ύφους της ερμηνείας του King Diamond. Η Abigail είναι ένα άλμπουμ που αναδεικνύει εκπληκτικά το εύρος και τη μαγεία του heavy metal.
Προτού, όμως ξεκινήσετε, «ξεκλειδώστε» ολόκληρο το σενάριο. Ολα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Καλή χρονιά σε όλους και όλες.
time has come for me to say good night»...
Τα κομμάτια:
1. Funeral 01:30
2. Arrival 05:27
3. A Mansion in Darkness 04:34
4. The Family Ghost 04:06
5. The 7th Day of July 1777 04:50
6. Omens 03:57
7. The Possession 03:26
8. Abigail 04:51
9. Black Horsemen 07:39
Τοtal 40:20
The SHADOW
