ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Pink Floyd - The Endless River [2014]

Μεσάνυχτα. Μόνος, εγώ με το The Endless River των Pink Floyd. Πάνε 20 χρόνια από τότε που πήρα από το Metropolis στην Πανεπιστημίου, την κασέτα του Division Bell στα νεανικά χέρια μου. Από τότε που δε μπήκα στο μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου, προκειμένου να ακούσω ένα μέρος από το τελευταίο (τότε) άλμπουμ τους στο γουόκμαν που είχα μαζί μου. Είκοσι χρόνια μετά, με παιδιά, οικογένεια και γκρίζες τρίχες. Λίγο καλό κόκκινο κρασί, από αυτό που φυλάω πάντα για να μοιραστώ με αυτούς που αγαπώ. Και σαν σε παραμύθι, ο βαρκάρης του εξωφύλλου με βάζει στο ξύλινο σκαρί του για ένα ταξίδι 53 λεπτών...


Ωρα 02:30 τα ξημερώματα. Η τρίτη ακρόαση έχει τελειώσει, επαναφέροντάς μου και τις υπόλοιπες αισθήσεις, πλην της ακοής. Gilmour, Mason και η εκλεκτή παρέα τους, έρχονται

στο 2014 από το ένδοξο παρελθόν τους και υπό την κυρίαρχη αισθητική του Division Bell, μας ταξιδεύουν στους σημαντικότερους ήχους των άλμπουμ της ιστορίας τους, αποχαιρετώντας εμάς και τον Richard Wright για πάντα. Το The Endless River είναι ένα άλμπουμ ατμόσφαιρας, ένα παιχνίδισμα με το συναίσθημα. Αν και πρόκειται για ένα ενωμένο συνθετικό παζλ, το οποίο είχαν δημιουργήσει στο μεγαλύτερο μέρος του, στο παρελθόν με τον Wright, η μαεστρική συρραφή και οι καθηλωτικές συνθέσεις δεν αφήνουν (τουλάχιστον σε μένα) περιθώριο για οποιαδήποτε ανάλυση... επιπέδου ή γκρίνια. Σε τέτοια άλμπουμ δε χωρά κριτική. Οι Pink Floyd ρίχνουν σαν ξερό φύλλο στο ποτάμι τους, το τελευταίο υλικό του αγαπημένου φίλου τους και μαζί κλείνουν οριστικά το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας τους.
Το instrumental (πλην μιας στιγμής) ταξίδι του θρυλικού γκρουπ, είναι σπουδαίο και αντάξιο της μοναδικής πορείας τους. Αν θα τολμούσα να... αυθαδιάσω, ξεχωρίζοντας κάποιες στιγμές του άλμπουμ, θα κρατούσα το Skins, τo Αnisina με το σαξόφωνο και το κλαρινέτο, το τρίπτυχο με έντονο άρωμα The Wall και εκκλησιαστικό όργανο (Royal Albert

Hall pipe organ του 1968) Allons-y (1) / Autumn '68 / Allons-y (2), το Talkin' Hawkin' με το εκ νέου -όπως και στο Division Bell- electronic voice sample του Βρετανού φυσικού και κοσμολόγου, Stephen Hawking, αλλά και το συγκινητικό, μοναδικό τραγούδι Louder Than Words. H τελική αποτίμηση του The Endless River θεωρώ πως θα εξαρτηθεί από την προσωπική προσέγγιση του καθενός. Οι Floyd έχουν τον τρόπο να αιχμαλωτίζουν κάθε χτύπο μας, κάθε ανάσα, κάθε σκέψη. Πως το καταφέρνουν; Αδυνατώ να το κατανοήσω ύστερα από τόσα χρόνια. Αν η δικιά μου γενιά είναι ευλογημένη που έζησε σε πραγματικό χρόνο πολλά ή όλα τα επιτεύγματα αυτού του εξωπραγματικού συγκροτήματος, και η νέα θα έχει να λέει στα παιδιά και στα εγγόνια της πως πρόλαβε να κρατήσει στα χέρια της ένα νέο άλμπουμ τους. Εστω και το τελευταίο... "It's louder than words / This thing that we do / Louder than words / The way it unfurls / It's louder than words / The sum of our parts / The beat of our hearts / Is louder than words / Louder than words".

Η tracklisting:

Side one

1. Things Left Unsaid 4:27
2. It's What We Do 6:18

3. Ebb and Flow 1:56

Side two
4.Sum 4:49
5. Skins 2:37
6. Unsung 1:06
7. Anisina 3:15

Side three
8. The Lost Art of Conversation 1:43
9. On Noodle Street 1:42
10. Night Light 1:42
11. Allons-y (1) 1:56
12. Autumn '68 1:35
13. Allons-y (2) 1:35
14. Talkin' Hawkin' 3:25

Side four
15. Calling 3:38
16. Eyes to Pearls 1:51
17. Surfacing 2:46
18. Louder than Words 6:32

THE SHADOW

Αξιολόγηση: Αστειεύεστε μάλλον...