Το αμερικάνικο γκρουπ βγαίνει από τα σκοτάδια του χρόνου και ύστερα από 25 χρόνια -έχοντας φύγει οι Nevermore από το πλάνο- κυκλοφορούν ξανά ένα άλμπουμ, μόλις το τρίτο τους. Οι Sanctuary βρίσκονται ξανά μαζί, έχοντας προαναγγείλει το come back τους εδώ και τέσσερα χρόνια και, πιστέψτε με, άξιζε πραγματικά τον κόπο...
Για τους μη γνωρίζοντες, να πούμε πως οι Sanctuary με μόλις δύο άλμπουμ στο παλμαρέ τους, διαλύονται το 1989, μετά την κυκλοφορία του απίστευτου Into The Mirror Black. Ο Warrel Dane διαφωνεί με τον Lenny Rutledge και την Εpic -που ζητούν στροφή προς το grunge (όντας από το Σιάτλ) που άρχισε να γίνεται mainstream, σαρώνοντας τα πάντα εκείνο τον καιρό- και μαζί με τον Jim Sheppard αποχωρούν από το γκρουπ. Ο Jeff Loomis έχει απορριφθεί από τον Mustaine και τους Megadeth (τη θέση του πήρε ο Friedman) και οι τρεις τους δημιουργούν τους Nevermore, προσθέτοντας στο σχήμα και το... πολυβολείο, Van Willians (παίζει τα μισά κομμάτια του πρώτου άλμπουμ και μετά ενσωματώνεται
Τι εστί The Year the Sun Died; Ενα άλμπουμ περισσότερο Nevermore, που θυμίζει Sanctuary (του Into The Mirror Black), θα έλεγα. Ο ήχος έχει την thrash αισθητική των πρώτων, όχι όμως και οι συνθέσεις που ξεχειλίζουν heavy metal, αφήνοντας το progressive εκτός. Τα ριφ του Rutledge και του Hull είναι πανέμορφα, σκοτεινά, χορταστικά και βρίσκουν περισσότερο χώρο, απόντος του Loomis. Ο Dane ερμηνεύει πλέον ως τραγουδιστής των Nevermore, όντας επικός, πιο ώριμος από ποτέ, πιο τρομακτικός, ο καλύτερος όλης της καριέρας του. Το άλμπουμ δεν είναι απαιτητικό όπως αυτά των Nevermore, είναι όμως στιβαρό. Ολα τα... μεταλλικά μέρη του είναι σφιχτά βιδωμένα, κάνοντάς το θεσπέσιο. Η συνθετική διελκυστίνδα Dane - Rutledge παράγει σπουδαία κομμάτια, ντυμένα με τους σκοτεινούς στίχους του πρώτου και τα βατά, γήινα, πανέμορφα σόλο του δεύτερου. Οπως προαναφέραμε, τα ριφ είναι το μεγάλο ατού του The Year the Sun Died που σε κάποια σημεία σέρνονται (Exitium), σε άλλα θυμίζουν... πριονοκορδέλα (Question Existence Fading). Οι μελωδίες και τα slow tempo κομμάτια (Am Low) δε λείπουν (το One Final Day θα μπορούσε να λείπει), όμως όταν το γκρουπ πατάει γκάζι (Frozen -μην το ακούσετε σε pc), χάνεται η μπάλα, αφού σε αυτό προστίθεται και η κρυστάλλινη παραγωγή του Chris "Zeuss" Harris (Kingdom Of Shorow, Chimaira, Crowbar, Soulfly).
Συμπερασματικά, το The Year the Sun Died αποτελεί μία συνέχεια των Sanctuary, αλλά ως Sanctuary A.N. (After Nevermore), ως ένα ανανεωμένο γκρουπ σχεδόν ριζικά, όπως και το DNA των μελών του. Το άλμπουμ αποτελεί ένα ακόμη κόσμημα για κάθε μεταλλική δισκοθήκη, είτε αυτή γέρνει προς το thrash, είτε αυστηρά προς το heavy.
Η Tracklisting:
1. Arise and Purify 4:13
3. Exitium (Anthem of the Living) 4:53
4. Question Existence Fading 4:20
5. I Am Low 5:15
6. Frozen 5:46
7. One Final Day (Sworn to Believe) 3:30
8. The World Is Wired 5:08
9. The Dying Age 4:52
10. Ad Vitam Aeternam (Instrumental) 1:30
11. The Year the Sun Died
Bonus
12. Waiting For The Sun (Doors)
ΤΗΕ SHADOW
Aξιολόγηση 8/10
Υ.Γ.: Η διασκευή Waiting For The Sun των Doors είναι αριστούργημα. Ακούστε προσεκτικά την ερμηνεία του Dane, πόσο κοντά έρχεται σ' αυτή του Morrison.
