Με τη δεύτερη αυτή κατηγορία θα ασχοληθώ σήμερα, συγκεντρώνοντας, πέντε περιπτώσεις που με έχουν εξιτάρει, πολύ περισσότερο δε, αφού οι τρεις από αυτές προέρχονται από τη Σουηδία. Πέντε μπάντες που ακούγοντάς τις, καταλαβαίνεις αμέσως πιο συγκρότημα έχουν πόστερ πάνω από το... κρεβάτι τους.
1. ΤHE ANSWER / LED ZEPPELIN
Δεν είναι μόνο η φωνή του Cormac Neeson που θυμίζει Robert Plant, αλλά και το όλο μουσικό στυλ των Αγγλων, που μας συστήθηκαν το 2006 με το Rise και τρία ακόμη μεγάλα άλμπουμ. Η χρονική διαφορά με την πρώτη εμφάνιση της μεγάλης επιρροής τους, τους Led Zeppelin φθάνει τα 37 χρόνια! Οπως και να 'χει, όσες ομοιότητες και να υπάρχουν μεταξύ των δύο μπαντών, εμείς (εγώ) γουστάρω τρελά τους Answer και πολλές φορές θα ήθελα να άκουγα και από τους θεούς Zeppelin, τον τσαμπουκά που βγάζει η παρέα του Neeson. Φυσικά, δε θα πρέπει να παραβλέψουμε και τους Τεξανούς Scorpion Child...
2. THE BULLET / ΑC/DC
Από την πρώτη νότα, από τον πρώτο φθόγγο των Σουηδών χαρντ ροκάδων, χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά για να καταλάβεις ότι δεν είναι AC/DC. Με μόλις 6 στούντιο άλμπουμ και χρονική διαφορά των πρώτων τους άλμπουμ με τους AC/DC να αγγίζει τα 31 χρόνια, οι Bullet μάς χαρίζουν μέχρι σήμερα μοναδικές ροκ στιγμές, έστω κι αν μοιάζουν τόσο πολύ με τους Αυστραλούς... παππούδες τους. Καθόλου δε μας χαλάει νομίζω...
Nαι, εδώ μιλάμε για απόλυτη πόρωση. Οι Σουηδοί μεταλλάδες «αντιγράφουν» μοναδικά τους θρυλικούς Aμερικανούς, σε σημείο που θα ήθελες οι μεν να αποτελούν συνέχεια των δε, έστω κι αν οι πρεμιέρες τους απέχουν μόλις... 17 χρόνια. Ειδικά στο άλμπουμ Beg For It, οι Ηardcore Superstar υψώνουν με θράσος το ανάστημα τους πάνω από τους Motley Crue σε σημείο που τους ξεπερνούν. Απίστευτο Μοtley-κο glam με τόνους δικασίλας, μαγικά ρεφρέν και ατελείωτο κέφι, σε σημείο να λες: «Ας έπαιζαν λίγο έτσι και οι Crue». Είναι τυχεροί όσοι τους έχουν ανακαλύψει.
Nέο σουηδικό θαύμα οι Graveyard, αυτή τη φορά στο χώρο του κλασικού ροκ. Και μιλώ για θαύμα, διότι ακούγοντάς τους νομίζεις ότι είναι κάποια μπάντα ξεχασμένη από τα 60's. To ηχόχρωμα και η «παρουσία» του μεγάλου Jimi Hendrix είναι επιβλητικά και στα τρία άλμπουμ τους, των οποίων οι συνθέσεις και η φωνή του Joakim Nilsson σε ταξιδεύουν μοναδικά, νοσταλγικά, 40-45 χρόνια πίσω. Μεγάλο θέμα οι Graveyard, πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στη δική τους πρεμιέρα και σ' αυτή του Hendrix, μεσολαβεί ένα διάστημα 40 ετών!
5. ΤΕXAS HIPPIE COALITION / PANTERA
«Κοντοχωριανοί» με τους Pantera, oι Τ.Η.C. ανεβάζουν πολλά επίπεδα τη μουσική σκηνή του Τέξας. Με τρελό Panter-ιλίκι, απίστευτο όγκο και περισσότερη Southern-ίλα, οι Texas Hippie Coalition μάς χαρίζουν απλόχερα υπέροχες μεταλλικές ώρες, έστω κι αν η μουσική τους είναι σχεδόν... ταυτόσημη με το θρυλικό γκρουπ του Darrell. Mόλις τέσσερα άλμπουμ των απόλυτων κλώνων των Pantera, είναι ήδη αρκετά να δημιουργήσουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους και όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει να μιλά γι' αυτούς με θαυμασμό, έστω κι αν εμφανίστηκαν 17 χρόνια μετά το Cowboys From Hell.
Θεωρώ τους Porcupine την... μετεμψύχωση των Floyd, έστω κι αν πολλοί σήκωσαν ήδη το φρύδι και στράβωσαν το στόμα. Ηχητικά, μπορεί να μην έχουν την ταύτιση που συναντάμε στα προαναφερθέντα γκρουπ, όμως θεωρώ ότι η ποιότητά τους, η μοναδική ευφυΐα τους και το πάντρεμα της ψυχεδέλειας με το progressive, απέχουν παρασάγγας από άλλα γκρουπ του χώρου. Δε θα γράψω περισσότερα... H ιστορία θα τους κρίνει.
ΤΗΕ SHADOW
