MΙΑ ΦΟΡΑ κι εναν καιρό ήταν ο τραγουδιστής και συνιδρυτής των Foreigner, o ξακουστός Lou Gramm. Η ιδιαίτερη φωνή του συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία του Βρετανοαμερικανικού γκρουπ στη δεκαετία του '80. Οπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, κάποια στιγμή αποφάσισε να πορευθεί και μόνος του. Κάπου εκεί μπαίνει στην ιστορία και ο Vivian Campbell, o oποίος έχει ήδη φτιάξει ένα τεράστιο όνομα ως κιθαρίστας του Ronnie James Dio στα θρυλικά τρία πρώτα άλμπουμ του...
Βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα το 1989 και το 1991. Ο Lou Gramm έχοντας κυκλοφορήσει ήδη δύο προσωπικά άλμπουμ, το πρώτο μαζί με τον μετέπειτα μπασίστα των Foreigner, Bruce Turgon, και το δεύτερο με τη συμμετοχή του Campbell σε κάποια κομμάτια, αποφασίζει το υλικό που έχει σχεδόν έτοιμο για το τρίτο άλμπουμ του, να το δοκιμάσει «χτίζοντας» μια νέα μπάντα με τους δύο αυτούς μουσικούς πλάι του. Στα ντραμς θα καθίσει ο Kevin Valentine, με συμμετοχή ήδη σε live των Cinderella και χρονια αργότερα ντράμερ των Kiss και του Graham Bonnet.
To ύφος της μπάντας θα κινηθεί πολύ κοντά στο ΑOR ύφος των -ποιων άλλων- Foreigner, αλλά ένα... κλικ πιο hard, αφού πέραν του Campbell στις κιθάρες, στο τιμόνι της παραγωγής θα καθίσει ο θρυλικός Keith Olsen (που μας άφησε χρόνους φέτος τον Μάρτιο), των Fleetwood Mac, Grateful Dead, Foreigner (Double Vision), Santana, Sammy Hagar, Whitesnake, μέχρι τότε και αργότερα των Ozzy Osbourne, Scorpions, Emerson, Lake & Palmer και δεκάδων άλλων.
 |
| Από αριστερά: Lou Gramm, Kevin Valentine, Vivian Campbell, Bruce Turgon. |
Ομως, όπως σε όλα τα... παραμύθια, τα πράγματα κάπου στραβώνουν. Η εποχή είναι ακατάλληλη για AOR προσπάθειες. Στον σκληρό ήχο συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές και το grunge εκτοπίζει σχεδόν τα πάντα. Ο Lou Gramm βρίσκεται στη δίνη του αλκοόλ και των ναρκωτικών, ο Bruce Turgon προσπαθεί να επιβάλει τα δικά του «θέλω» στο άλμπουμ (μην ξεχνάμε ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι δικά του) και ο Vivian Campbell αρχίζει να «πνίγεται», λοξοκοιτάζοντας προς τους Def Leppard (οι οποίοι ψάχνουν τον διάδοχο του πρόωρα χαμένου Steve Clark), έχοντας φύγει άρον άρον από τους Whitesnake πριν την ηχογράφηση του Slip of The Tongue.
Gramm και Campbell, μεγάλοι φαν των Free, ήθελαν οι Shadow King να πλεύσουν ηχητικά και συνθετικά κοντά στην αγαπημένη μπάντα τους, σαν μια σύγχρονη εκδοχή τους. Οχι όμως και ο Turgon, με αποτέλεσμα το γκρουπ αλλιώς να ξεκινήσει κι αλλιώς να καταλήξει.
«Ο Lou έλειπε συνεχώς από το στούντιο για μεγάλα διαστήματα. Νιώθω ότι το άλμπουμ δε βγήκε όπως το είχαμε σχεδιάσει», θα πει χρόνια μετά ο Campbell.
Tι ήταν τελικά το/οι Shadow King; Μια εξαιρετική προσπάθεια για μένα ως ακροατή, ασχέτως αν τα μέλη του δεν έμειναν τόσο ικανοποιημένα από το αποτέλεσμά του. Ενα άλμπουμ πλούσιο σε AOR στοιχεία, πάρα πολύ κοντά στους Foreigner, άλλοτε στους Van Halen ή στους Whitesnake, όμως με τους τέσσερις συντελεστές του και τον Olsen στην κονσόλα της παραγωγής να αποδίδουν στο μέγιστο, τόσο ως μονάδες όσο και ως σύνολο.
Ο Gramm ερμηνεύει ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά (προσωπικά δεν τον έχω ακούσει τόσο επιβλητικό σε κανένα από τα προηγούμενα άλμπουμ του), το rhythm section είναι φανταστικό, ενώ ο Campbell παρότι... αυτοσυγκρατείται προκεμένου να μείνει στα όρια του άλμπουμ, μας χαρίζει ανατριχιαστικά κιθαριστικά μέρη, όπως στα What Would it Take, Once Upon a Time, I Want You, This Heart of Stone και Danger in the Dance of Love.Πραγματικά είναι κρίμα που δεν συνέχισε ένα τέτοιο σχήμα. Ο Olsen θα πει: «Ο Lou ήταν φοβερός. Τραγουδιστής με ανάστημα. Ο Bruce (Turgon) εξαιρετικός τραγουδοποιός και μπασίστας. Ο Kevin (Valentine) καταπληκτικά συμπαγής και ακριβής. Ακόμη και ο "ρωσικός δράκος" που του έβαλα (σ.σ. ένα είδος μετρονόμου), δεν του εντόπισε ελαττώματα. Οσο για τον Vivian; Ενα τέρας της κιθάρας. Ενας άνθρωπος αφιερωμένος στην κιθάρα».
ΤΗΕ SHADOW
