OI ACCEPT συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στην... αιωνιότητα, κυκλοφορώντας το 16 άλμπουμ τους με τίτλο Too Mean To Die. Ο Wolf Hoffmann παρά τις ηχηρές αποχωρήσεις από το γκρουπ τα τελευταία χρόνια, δεν φαίνεται να πτοείται καθόλου και μας προσφέρει ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ, όμως με αρκετούς... αστερίσκους γι' αυτούς που ακολουθούν πιστά τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια...
Ανώτερο του προηγούμενου άλμπουμ,
αλλά υστερεί και αυτό στις συνθέσεις
Τι θέλω να πω; Οι Accept, πέρασαν το 2010 και το άλμπουμ Blood Of The Nations και επισήμως στην μετά Udo Dirkschneider εποχή. Επέστρεψαν στη δισκογραφία ύστερα από αποχή 13 ετών με τον Mark Tornillo στο μικρόφωνο και το επικίνδυνο αυτό στοίχημα να κερδίζεται πανηγυρικά.
Το Teutonic metal του γκρουπ βρήκε έναν νέο, πιο groove-αριστό ήχο λόγω της κίνησης ματ με τον Andy Sneap στην παραγωγή, αλλά η θρυλική γερμανική μπάντα επέστρεψε στο προσκήνιο και με σπουδαίες συνθέσεις.
Η λατρεία του Hoffmann με την κλασική μουσική, δημιούργησε το εξαιρετικό single που σήμανε την επιστροφή τους τότε, το Teutonic Τerror, βασισμένο στην 9η συμφωνία του Μπετόβεν, κάτι που είχε πετύχει και χρόνια πριν (1980) ο Michael Schenker μέσα από το Into The Arena.
Που θέλω να καταλήξω; Oι Accept, όπως και άλλα μεγάλα συγκροτήματα του metal (Overkill, Saxon κ.α.) βιώνουν τη δεύτερη νιότη τους με μεγάλα άλμπουμ. Οι Γερμανοί μετά το Blood Of The Nations, κυκλοφόρησαν σπουδαία άλμπουμ ανά διετία, τα Stalingrad (2012) και Blind Rage (2014), και εδώ θα τονίσω ξανά, ότι ο εξαιρeτικός ήχος του Sneap συμβάδισε με σπουδαίες συνθέσεις.
Από το The Rise Of Chaos (2017) παρατηρήθηκε (παρατήρησα) μία κοιλιά στον συνθετικό τομέα -και λογικό εδώ που τα λέμε. Ο ήχος παρέμεινε επιβλητικός και κράτησε το άλμπουμ σε πολύ καλά επίπεδα.
 |
Φέτος, οι Accept επιστρέφουν με ακόμη περισσότερες απώλειες στο line up τους, με τον στυλοβάτη Βaltes να ακολουθεί την αποχώρηση των Schwarzmann και Frank. Ο Hoffmann έφερε νέους μουσικούς, κράτησε πλάι του τον πολύπειρο Uwe Lulis (Grave Digger), ενώ πρόσθεσε ακόμη μία κιθάρα με τον Philip Shouse.
Ετσι, το Too Mean To Die, με έβαλε στο κλίμα των AC/DC ή των Motorhead, από τους οποίους πάντα περιμένεις / περίμενες να ακούσεις ένα καλό άλμπουμ, όμως από κάποια στιγμή κι έπειτα, κάπου δεν καταλαβαίνεις τις διαφορές μεταξύ τους, πλην εξαιρέσεων.
Το Too Mean To Die είναι σαφέστατα ανώτερο από το The Rise Of Chaos, ο ήχος του είναι το δυνατό σημείο του, οι νεοκλασικές φόρμες του Hoffmann είναι και πάλι διάχυτες, όμως θεωρώ ότι και αυτό το άλμπουμ περνά οριακά κάτω από τον πήχη, τον οποίο σήκωσαν πάρα πολύ ψηλά οι Accept, από το 2010 μέχρι και το 2014.
Οι πολλές αλλαγές στο line up δείχνουν να κόβουν πόντους από τη νέα δουλειά (η ίδια μονότονη δίκαση στα τύμπανα, κάπου κουράζει), σε συνδυασμό με το κάτι παραπάνω που προσπαθεί να προσδώσει ο Hoffmann στις συνθέσεις και την τρίτη κιθάρα.
Θα ακούσουμε κλασικά Accept κομμάτια όπως τα No Ones Master ή το Not My Problem, όμως και τα Eat the Heat, Overnight Sense ή το instrumental, Samson and Delilah, θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή με τη λίγο διαφοροποιημένη αύρα τους (εδώ πρέπει να τονίσουμε και την ιδιαίτερη μπαλάντα The Best Is Yet to Come με πολύ δυνατούς στίχους.
Εν κατακλείδι, το Too Mean To Die πιστεύω ότι θα μαγνητίσει πολύ κόσμο και το αξίζει μέχρι ενός σημείου. Τώρα, για τους πιο απαιτητικούς, το αφήνω στην κρίση τους. Εγώ ό,τι είχα να καταθέσω, το κατέθεσα...
Τα κομμάτια:
1. Zombie Apocalypse 5:35
2. Too Mean to Die 4:21
3. Overnight Sensation 4:24
4. No One's Master 4:10
5. The Undertaker 5:37
6. Sucks to Be You 4:05
7. Symphony of Pain 4:39
8. The Best Is Yet to Come 4:47
9. How Do We Sleep 5:41
10. Not My Problem 4:21
11. Samson and Delilah 4:31
Total length: 52:11
ΤΗΕ SHADOW
Αξιολόγηση: 6/10
