ΑΛΜΠΟΥΜ Νο 23 για τους γερόλυκους του New Wave of British Heavy Metal, τους Saxon και χωρίς πολλά... φρου φρου κι αρώματα, μέσα από το Carpe Diem (αδράξτε τη μέρα) μάς χαρίζουν ουσιαστικά μια συνέχεια των τελευταίων κυκλοφοριών τους, με πλούσιο ήχο μεν, αλλά με συνθέσεις που δεν θα μείνουμε και μ' ανοικτό το στόμα...
Μια τίμια προσπάθεια
χωρίς το κάτι παραπάνω
«Σε έναν χρόνο οι Saxon κλείνουν 40 χρόνια στη δισκογραφία. Μια εντυπωσιακή πορεία σε διάρκεια και ποιότητα. Eίκοσι δύο άλμπουμ και συνεχίζετε ακάθεκτοι. Που σκοπεύετε να φτάσετε;», είχα ρωτήσει τον Nigel Glockler το 2018, λίγους μήνες πριν έρθουν στην Ελλάδα για το άλμπουμ Thunderbolt (διαβάστε ΕΔΩ τη συνέντευξη).
«Νομίζω ότι αν αγαπάς τη μουσική τότε πάντα κάτι θα βγαίνει από μέσα σου. Πρέπει όμως να προσέχεις να μην αυτοεπαναλαμβάνεσαι και να έχεις πάντα κατά νου την κατεύθυνση του συγκροτήματος για το οποίο συνθέτεις», μου είχε πει μεταξύ άλλων και αυτή η απάντηση, δίνει εν μέρει, το περίγραμμα του Carpe Diem.
Εχοντας προηγηθεί ένα εξαιρετικό άλμπουμ από τους Iron Maiden (Senjutsu) και το... νέο Painkiller από τους Judas Priest (Firepower), οι Saxon διατηρούν τον θεσπέσιο ήχο της εποχής Andy Sneap (από το Sacrifice του 2013 κι έπειτα δηλαδή) με κορωνίδα το σπουδαίο Battering Ram (2015), παραμένουν αυστηρά μέσα στα όρια του NWOBHM και το κάνουν καλά.
Θεωρώ ότι οι συνθέσεις δεν εντυπωσιάζουν στο σύνολό τους (το Super Nova για παράδειγμα ξεχωρίζει), δεν ακουμπάνε αυτές του Battering Ram -αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα τελευταία χρόνια-, παρ' όλα αυτά το άλμπουμ είναι μια τίμια δουλειά, από μια μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, όμως δεν ψάχνεται και λίγο παραπάνω, όπως έκαναν πρόσφατα οι Iron Maiden ή οι Judas Priest.
Θεωρώ ότι οι συνθέσεις δεν εντυπωσιάζουν στο σύνολό τους (το Super Nova για παράδειγμα ξεχωρίζει), δεν ακουμπάνε αυτές του Battering Ram -αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα τελευταία χρόνια-, παρ' όλα αυτά το άλμπουμ είναι μια τίμια δουλειά, από μια μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, όμως δεν ψάχνεται και λίγο παραπάνω, όπως έκαναν πρόσφατα οι Iron Maiden ή οι Judas Priest.
Η βάση για κάθε τραγούδι είναι το πανίσχυρο riff και η μοναδική φωνή του Biff (παρότι πέρασε ένα άσχημο καρδιακό επεισόδιο) εξακολουθεί να κρατά τους Saxon ψηλά. Καταφέρνει μάλιστα να δώσει πνοή σε τραγούδια με τετριμμένα θέματα όπως το Remember the Fallen και το All for One, που ασχολούνται με τον COVID-19 και τους... Τρεις Σωματοφύλακες.
Στο Carpe Diem η μπάντα κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να γράψει μουσική παρόμοια με τη χρυσή εποχή του, αλλά με μια μοντέρνα πινελιά χάρη στην παραγωγή του Andy Sneap.
Φυσικά, δεν περιστρέφονται όλα γύρω από την κλασική περίοδο του συγκροτήματος, με τα Super Nova και Living On the Limit να μας υπενθυμίζουν ότι αυτή είναι μια κυκλοφορία του 2022, με ό,τι αυτό σημαίνει για ένα συγκρότημα που υπάρχει εδώ και 45 χρόνια.
Το Carpe Diem, είναι μια ποιοτική προσπάθεια, η οποία θα αρέσει στους θαυμαστές των Saxon και δη στους παλαιότερους. Τα περίπου 45 λεπτά κυλούν υπέροχα, ξεκούραστα, θυμίζοντας πολλά, τόσο από τις απαρχές της μπάντας, όσο κι από τα τελευταία χρόνια (κυρίως λόγω παραγωγής).
Οπως και να 'χει, οι Saxon καταδεικνύουν ότι αποτελούν μια σταθερά για το NWOBHM, είναι «ζωντανοί», αλλά ίσως τα άλμπουμ τους θα πρέπει σιγά σιγά να απομακρύνονται χρονικά περισσότερο το ένα από το άλλο.
Τα κομμάτια:
1. Carpe Diem (Seize the Day) 04:42
2. Age of Steam 04:09
3. The Pilgrimage 06:29
4. Dambusters 03:20
5. Remember the Fallen 05:15
6. Super Nova 04:21
7. Lady in Gray 05:13
8. All for One 03:43
9. Black Is the Night 04:12
10. Living on the Limit 02:55
Τοtal 44:19
Τhe SHADOW
Αξιολόγηση: 6,5/10
