ΣΑΝ ένας κομήτης οι Hawkwind περιπλανιούνται στο ροκ σύμπαν από το 1970. Μια τεράστια space rock μπάντα, που έχει δημιουργήσει με θράσος, το δικό της χώρο και που συνεχίζει το αέναο ταξίδι της μέχρι σήμερα. Εικοστό όγδοο άλμπουμ το φετινό The Machine Stops και πολλοί θα αναρωτήθηκαν (όπως και ο υπογράφοντας), «τι μπορούν να προσφέρουν το 2016 οι Hawkwind;». Κι όμως, όταν κάνεις το... λάθος και μπεις στα ενδότερα αυτού του άλμπουμ, ελάχιστα μπορείς να ψελλίσεις. Ειδικά αν είσαι οπαδός τους...
{Το γκρουπ παίζει με τον ψυχισμό του ακροατή, τον κατευθύνει, τον κάνει να προβληματιστεί, να κλάψει, να γελάσει}
Πραγματικά, έχω βαρεθεί με κάποιες μπάντες - δεινόσαυρους, οι οποίες επιμένουν να μας πείσουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης ύστερα από 30-40-50 χρόνια πορείας, με άλμπουμ που καθόλου δεν τους τιμούν. Τα παραδείγματα, δεκάδες. Εδώ, όμως οι Hawkwind ή μάλλον, η μπάντα του απίστευτου Dave Brock, του μοναδικού μέλους που έχει μείνει στο γκρουπ όλα αυτά τα χρόνια, δε σκοπεύει να διασυρθεί με το The Machine Stops.
Δε θα προσπαθήσω να μπω σε συγκρίσεις με παλαιότερα άλμπουμ, αλλά θα τολμήσω να πω ότι στη δεκαετία των 80's, τέτοιο άλμπουμ δεν έβγαλαν. Οχι μόνον μουσικά, αλλά και ως πλοκή. Η φετινή δουλεία των Hawkwind βασίζεται στο ομώνυμο προφητικό και βραβευμένο μυθιστόρημα του Αγγλου συγγραφέα και δοκιμιογράφου, Εντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ (1879-1970) του 1909.
Σύμφωνα με αυτό, το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού έχει χάσει τη δυνατότητα να ζήσει στην επιφάνεια της Γης. Κάθε άτομο ζει στην απομόνωση κάτω από το έδαφος, σε ένα πρότυπο «κύτταρο», με όλες τις σωματικές και πνευματικές ανάγκες να καλύπτονται από μια παγκόσμια μηχανή. Η επικοινωνία γίνεται μέσω μηχανών και βίντεο, με τα οποία οι άνθρωποι διεξάγουν μόνο μία δραστηριότητα: την ανταλλαγή ιδεών και της γνώσης. Κάτι σαν το σημερινό Ιντερνετ. Κάποια στιγμή, η μηχανή καταρρέει, συμπαρασύροντας και την ανθρώπινη - εξαρτημένη φυλή στην καταστροφή. Πριν χαθούν, συνειδητοποιούν ότι ο άνθρωπος και η σχέση του με τον φυσικό κόσμο είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία.
Oι Hawks δε μένουν όμως εκεί. Επιστρέφουν συχνά στο παρόν και με υπέροχα σημεία, όπως στο Hexagone ή στα Living On Earth (με τα Ιαπωνικά, αλλά και country στοιχεία!!!), καταδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο ότι το μέγεθός τους είναι τεράστιο. Το The Harmonic Hall δίνει ένα έντονο αραβικό τόνο με φόντο ένα φωνητικό... κόχλασμα που παραπέμπει σε ιεροτελεστία, στο A Solitary Man ακούς χίπικο ροκ εν ρολ, ενώ για φινάλε, η μπάντα μάς χαρίζει το Lost In Science, ένα κλασικό Hawkwind κομμάτι (εδώ φαντάστηκα ξανά τον Lemmy να συμμετέχει στο κομμάτι) που σβήνει με πιάνο.
Οι Hawkwind επέστρεψαν, όχι από... ρουτίνα. Επέστρεψαν από ανάγκη να εκφραστούν. Και το The Machine Stops ήρθε όχι μόνο για να συνεπάρει ξανά τους πιστούς οπαδούς του γκρουπ, αλλά να κλείσει το μάτι και στη νέα γενιά. Ναι, αν κάποιος θέλει να μάθει για τους Hawks, μπορεί να πάρει μια καλή γεύση από εδώ. Οσο παράλογο κι αν ακούγεται...
Η tracklisting:
01. All Hail The Machine 3:25
02. The Machine 4:40
03. Katie 0:57
04. King Of The World 2:52
05. In My Room 3:44
06. Thursday 4:11
07. Synchronised Blue 5:25
08. Hexagone 4:53
09. Living On Earth 6:29
10. The Harmonic Hall 4:57
11. Yum Yum 1:05
12. A Solitary Man 5:04
13. Tube 4:30
14. Lost In Science 6:34
THE SHADOW
Αξιολόγηση 9>10
Αξιολόγηση 9>10
