ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Mr. Big - ...The Stories We Could Tell [2014]

Oγδοο άλμπουμ, λοιπόν, για τους Καλιφορνέζους Mr. Big, τρία χρόνια μετά την επανασύνδεσή τους και το What If... του 2011, που δεν πραγματοποίησε υψηλή πτήση, παρά τις προσδοκίες για δυναμικό come back. Με τo  ...The Stories We Could Tell, θα έλεγα ότι δεν κατάφεραν ούτε τώρα, να δώσουν αυτό το κάτι που περίμενα από αυτή τη γκρουπάρα, παρότι καθυστέρησα εσκεμμένα την παρουσίασή του, ακούγοντάς το δεκάδες φορές από τη μέρα που το πήρα στα χέρια μου...



Αν και το άλμπουμ ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το Gotta Love The Ride, που έχει τσαμπουκά, γαργαλιστικά stoner μέρη και υπέροχο ρεφρέν, δυστυχώς από το σημείο αυτό και μετά, πραγματοποιεί μία ανεξήγητη βουτιά μέχρι το φινάλε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ηδη, στο I Forget To Breathe που στέκεται καλά για ένα άλμπουμ των Mr. Big, ένιωσα πως σταμάτησε το ενδιαφέρον. Στο Fragile, παρότι το... γλυκαίνει ο Gilbert στο τέλος, επέρχεται η κατάρρευση, με το ραδιοφωνικό Satisfied και το αδιάφορο, αργό, βαρετό, κοριτσίστικο The Man Who Has Everything. Το The Monster In Me, ισορροπεί τον δίσκο, ακριβώς στα μέσα του με φασαριόζικα ριφ και το "ξύπνημα" του Sheehan στο μπάσο, όμως

Από αριστερά: Paul Gilbert, Eric Martin, Pat Torpey και
Βilly Sheehan.

ούτε η παραγωγή βοηθά στο να ακουστούν πιο επιβλητικά τα κομμάτια. Ακολουθεί το What If We Were New?, με τον Eric Martin να μιμείται τον Steven Tyler σε ένα copy-paste, Aerosmith κομμάτι, κεφάτο μεν, αλλά όχι κάτι ξεχωριστό. Αλλο ένα slow tempo τραγούδι εμφανίζεται στον... ορίζοντα (East/West), που αυτή τη φορά έχει νεύρο και ενδιαφέρον, όμως θάβεται από τη συνολική εικόνα του ...The Stories We Could Tell. Το The Light Of Day παρά το χαζοχαρούμενο κοπάνημά του και τα κιθαριστικά τρικ του Gilbert δεν αλλάζει την πορεία, μία ακόμη αδιάφορη μπαλάντα (Just Let Your Heart Decide), δημιουργεί πρόσθετο εκνευρισμό, τον οποίο δεν απαλύνουν τα τρία επόμενα κομμάτια.
Οι Mr. Big έβγαλαν ένα άλμπουμ που ακούγεται χωρίς να σου αποσπά την προσοχή. Το ακούς, ψήνοντας μία ωραία μπριζόλα ή ποτίζοντας τα λουλούδια. Σε άλλες εποχές, θα έκαιγες το φαγητό και θα πλημμύριζες τις γλάστρες ακούγοντάς τους. Στο ...The Stories We Could Tell, δε θα συμβεί κάτι τέτοιο. Οι ιστορίες τους δε σε απορροφούν. Δεν γνωρίζω αν η απώλεια του ντράμερ τους Pat Torpey (ταλαιπωρείται από τη νόσο του Πάρκινσον, βρίσκεται στα credits και στις εικόνες, αλλά δεν έχει παίξει στο άλμπουμ), αποτελεί άλλοθι. Το γκρουπ, φαίνεται να έχει απολέσει την ομοιογένεια του παρελθόντος μετά τη φυγή του Gilbert το 1997 και παρά την επιστροφή του, όπως καταδεικνύουν οι φωτογραφίες στο ένθετο βιβλιαράκι, προτεραιότητά τους είναι πλέον, το image, το προσεγμένο γενάκι, το μέικ απ και το κομμωτήριο. Το χαρντ ροκ, όμως, δεν είναι όλα αυτά. Οσο βαρύ όνομα κι αν έχεις, όσο κι αν οι ατομικές αρετές του καθενός είναι υψηλές, με ένα πραγματικά εξαιρετικό κομμάτι (Gotta Love The Ride), μπορείς να ξεγελάσεις τον "επαγγελματία" δισκοκριτικό και να σου χαρίσει απλόχερα "δεκάρια", αλλά όχι τον αυθεντικό μπαρουτοκαπνισμένο ακροατή...

Η tracklisting:

01. Gotta Love The Ride
02. I Forget To Breathe
03. Fragile
04. Satisfied
05. The Man Who Has Everything
06. The Monster In Me
07. What If We Were New?
08. East/West
09. The Light Of Day
10. Just Let Your Heart Decide
11. It’s Always About That Girl
12. Cinderella Smile
13. The Stories We Could Tell
14. Addicted To That Rush (live; exclusive bonus track)

THE SHADOW

Αξιολόγηση 5>10