Πέμπτη μεσημέρι με το αυτοκίνητο στην Ποσειδώνος και στο cd player οι Porcupine Tree. To Voyage 34 με έχει συνεπάρει. Φανάρι. Δίπλα μου μια BMW που πάνω - κάτω πρέπει να αγοράστηκε κοντά στα 40.000 ευρώ. Οδηγός μία κυρία κοντά στα 45-50 να μιλά στο κινητό, εμφανώς προβληματισμένη. Το αυτοκίνητο άπλυτο τουλάχιστον για 2-3 μήνες. Περιμένοντας το «πράσινο», το βλέμμα μου έπεσε στο μπροστινό λάστιχο της που ήταν ακριβώς στην πόρτα μου. Βαριά... κακοποιημένο από κράσπεδα κτλ, αλλά και τόσο λιωμένο, που τα «αυλάκια» του πέλματος βρίσκονταν στα όριά τους. Θα πείτε γιατί το κάνω θέμα;..
Από τη μία, τα περίπου 40 χιλιάρικα της χλιδής (τόσο περίπου κοστίζει το εν λόγω αυτοκίνητο) και από την άλλη μία αντιφατική εικόνα που δεν ταίριαζε επ' ουδενί με το ποσό αυτό. Ηταν ακόμη ένας νεοέλληνας που άπλωσε τα πόδια του έξω από το πάπλωμα; 'Η μήπως ένας επιχειρηματίας που τον γονάτισε η κρίση; Απάντηση δεν περίμενα να πάρω, αλλά το σίγουρο είναι πως η εικόνα αυτή των 2-3 λεπτών, μου έφερε ξανά στο νου το τέλος ενός παραμυθιού που ζήσαμε τόσα χρόνια ως λαός, που δεν είχε ως φινάλε τη φράση «...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά ένα πελώριο δράκο.
Ενας λαός που ένα μεγάλο μέρος του, έμαθε να ζει για το image, πάσχιζε να επιδεικνύει με ύφος την πιστωτική στο ταμείο, αισθανόταν «κάποιο» επειδή η Χ τράπεζα τού τηλεφώνησε για να του προσφέρει τη «χρυσή» κάρτα με τα πολλά «προνόμια» και έθετε ως στόχο ζωής να αγοράσει τζιπ και Prada, για επίδειξη πάντα. Αισθανόταν «κάτι», αν ανήκε στο «κόμμα» και ήξερε τον Ψ βουλευτή, αν συμμετείχε ή πρωταγωνιστούσε σε τραμπουκισμούς στο γήπεδο ή στο Πανεπιστήμιο. Ενιωθε «πονηρό» και «ξεχωριστό»,
Σκεπτόμενος όλα αυτά δεν άντεξα· οι Porcupine Tree μπήκαν ξανά στη θήκη και τη θέση τους πήραν οι ISIS (όχι, δεν έβγαλαν δίσκο οι τζιχαντιστές). Πάντα παίρνω δύο cd διαφορετικού στυλ, για ώρα ανάγκης. Η τσαμπουκαλεμένη εισαγωγή του So Did We με ανακούφισε και με μιας «ξαναβούτηξα» στον συλλογισμό μου.
Τελικά, πότε θα ενεργοποιήσουμε το ένστικτό μας; Πότε θα αντιδράσουμε πριν από μία καταστροφή κι όχι αφότου έχει γίνει η ζημιά; Και από τις πορείες και τους δρόμους και αφού η φωνή δεν περνά πια τα τείχη της Βουλής, περάσαμε στο στάδιο του «κάψτε τα όλα» και «να χυθεί αίμα»· εκ του ασφαλούς πάντα. Διότι, κανείς «οπαδός του χάους» θα ήθελε να σκοτωθεί το παιδί του ή να καεί το σπίτι του ή το μαγαζί του. Να πετάξω το μάρμαρο, αλλά όχι εκεί που μπορεί να είναι η μάνα μου, να πετάξω τη μολότοφ στο κατάστημα, αλλά όχι σε αυτό του πατέρα μου. Να προβληματιστώ σε μία συζήτηση, αλλά να φορτώσω αυθαίρετα στον συνομιλητή μου την ταμπέλα του «συστημικού» ή του «Συριζαίου», απλά και μόνο επειδή δεν έχω επιχειρήματα και δε συμφωνώ με μία άλλη άποψη...
Αντίσταση, λοιπόν, πρώτα στα «θέλω» μας και στους εαυτούς μας (αφού η Παιδεία είναι απούσα) και μετά σε όλα τα άλλα τα οποία εμείς ή οι «άλλοι» γιγαντώνουμε μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. «Σάπια μήλα» θα υπάρχουν πάντα για να τρέφουν ένα σάπιο σύστημα. Οσο λιγότερα επιτρέψουμε, τόσο μεγαλύτερες ελπίδες θα έχουμε να αναστρέψουμε την κατάσταση -αν ανατρέπεται πλέον. Τα σέβη μου.
THE SHADOW
Τελικά, πότε θα ενεργοποιήσουμε το ένστικτό μας; Πότε θα αντιδράσουμε πριν από μία καταστροφή κι όχι αφότου έχει γίνει η ζημιά; Και από τις πορείες και τους δρόμους και αφού η φωνή δεν περνά πια τα τείχη της Βουλής, περάσαμε στο στάδιο του «κάψτε τα όλα» και «να χυθεί αίμα»· εκ του ασφαλούς πάντα. Διότι, κανείς «οπαδός του χάους» θα ήθελε να σκοτωθεί το παιδί του ή να καεί το σπίτι του ή το μαγαζί του. Να πετάξω το μάρμαρο, αλλά όχι εκεί που μπορεί να είναι η μάνα μου, να πετάξω τη μολότοφ στο κατάστημα, αλλά όχι σε αυτό του πατέρα μου. Να προβληματιστώ σε μία συζήτηση, αλλά να φορτώσω αυθαίρετα στον συνομιλητή μου την ταμπέλα του «συστημικού» ή του «Συριζαίου», απλά και μόνο επειδή δεν έχω επιχειρήματα και δε συμφωνώ με μία άλλη άποψη...
Αντίσταση, λοιπόν, πρώτα στα «θέλω» μας και στους εαυτούς μας (αφού η Παιδεία είναι απούσα) και μετά σε όλα τα άλλα τα οποία εμείς ή οι «άλλοι» γιγαντώνουμε μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. «Σάπια μήλα» θα υπάρχουν πάντα για να τρέφουν ένα σάπιο σύστημα. Οσο λιγότερα επιτρέψουμε, τόσο μεγαλύτερες ελπίδες θα έχουμε να αναστρέψουμε την κατάσταση -αν ανατρέπεται πλέον. Τα σέβη μου.
THE SHADOW
