Είπα αυτή την εβδομάδα να βάλω σε δοκιμασία τον εαυτό μου. Ετσι, αποφάσισα να ακούσω ξανά κι έπειτα από πολλούς μήνες (ίσως και χρόνια) τα χειρότερα άλμπουμ (κατά την άποψή μου) από πέντε συγκροτήματα που, αφενός, «προσκυνώ», αφετέρου, έχω (με μία μικρή απόκλιση) όλα τα άλμπουμ τους. Είτε από βίτσιο, είτε από περιέργεια, θέλησα να προσπαθήσω να κατανοήσω το λόγο που πέντε κολοσσοί του σκληρού ήχου έφθασαν στο ναδίρ της δισκογραφικής πορείας τους. Επέλεξα, λοιπόν, το Virtual XI των Iron Maiden, το St. Anger των Metallica, το Forbidden των Black Sabbath, το Eye II Eye των Scorpions και το Black Clouds & Silver Linings των Dream Theater...
SCORPIONS - Εye II Eye (1999)
Οφείλω να ομολογήσω πως μετάνιωσα… χίλιες φορές τη στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση, κυρίως με το St. Anger, ενώ στο Εye II Eye δεν άντεξα παραπάνω από 20'' σε κάθε κομμάτι. Ειλικρινά, μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι οι πάλαι ποτέ Tιτάνες του χαρντ ροκ θέλησαν να πειραματιστούν τόσο άστοχα και... μίλια μακριά από τα «νερά» τους. Το ότι δεν σεβάστηκαν τον παραδοσιακό πυρήνα των οπαδών τους είναι... δικαίωμά τους. Το ότι δε σεβάστηκαν την ιστορία τους είναι τουλάχιστον ντροπή. Oταν έχεις μεγαλώσει με τα Taken By Force, In Trance, Fly To The Rainbow και τόσα άλλα αριστουργήματα των Γερμανών, το να ακούς το Εye II Eye είναι τουλάχιστον, σοκαριστικό, ειδικά για την εποχή που το Ιντερνετ δεν ήταν και τόσο εύκολο σε πρόσβαση, όπως σήμερα και δύσκολα έφτανες σε μία προακρόαση. Αν με είχα βιντεοσκοπήσει όταν έβαλα το cd στο player να το ακούσω για πρώτη φορά, θα προσέφερα πολύ γέλιο στο YouTube.
BLACK SABBATH - Forbidden (1995)
Το επόμενο άλμπουμ το επέλεξα για λίγα χιλιοστά από ακόμη ένα κακό άλμπουμ της δισκογραφίας των Sabbath, το Born Again με τον Ian Gillan. To Forbidden αποτελεί στην τόσο ευρεία και… πολυκάναλη πορεία του γκρουπ (Iommi), τη χειρότερη δουλειά του(ς). Φυσικά, δεν τολμώ να αγγίξω άλμπουμ με Ozzy και Dio (έστω και το Dehumanizer). Aν και ανήκω στους λίγους που τους άρεσε η παρένθεση των Sabbath με τραγουδιστή τον Τony Martin, το Forbidden κάνει μία... προσπάθεια, αλλά πιστεύω πως είναι το ναδίρ τους και η υπομονή μου ξεπερνά κάθε όριο αντοχής όταν ακούω το εμετικό The Illusion of Power με τον ράπερ Ice T να συνοδεύει τον Μartin.
DREAM THEATER - Black Clouds & Silver Linings (2009)
Οι Dream Theater πάτωσαν στο ακροτελεύτιο άλμπουμ του Portnoy. Θεωρούσα ως χειρότερο το Systematic Chaos (λόγω του εκνευριστικού ήχου του Rudess και των φωνητικών του Portnoy, που χάλασαν τα καλά κομμάτια του), αλλά το Black Clouds & Silver Linings κατέδειξε ότι το γκρουπ πέρασε τη βαθύτερη κρίση του. Aν και έχει αρκετό θέμα ως άλμπουμ, νομίζω πως είναι η χειρότερη δουλειά τους. Ευτυχώς, η άφιξη του Mike Mangini έφερε τα σπουδαία A Dramatic Turn Of Events και το ομώνυμο Dream Theater.
METALLICA - St. Anger (2003)
Οι Metallica, έπαιξαν με τη φωτιά και κάηκαν στο St. Anger. Προερχόμενοι από τις χαμηλές πτήσεις των Load και Reload, πειραματίστηκαν, άλλαξαν ήχο (κυρίως ο Ulrich που ακούγεται σαν να παίζει σε τενεκέδες) και απέτυχαν παταγωδώς, ύστερα από έξι ολόκληρα χρόνια «ανομβρίας». Τα κομμάτια ως συνθέσεις δεν είναι άσχημα, όμως απορώ ποιανού ιδέα ήταν να βγει αυτός ο τραγικός ήχος, ειδικά όταν στη θέση του παραγωγού καθόταν ξανά ο μεγάλος Bob Rock. Ελπίζω στο μέλλον να επιχειρήσουν μια επανεκτέλεση και να το γράψουν με τον ήχο του Black Album.
IRON MAIDEN - Virtual XI (1998)
Το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ με τον Blaze Bayley στέφθηκε με απόλυτη... αποτυχία. Αν και το προηγούμενο The X Factor είναι αξιόλογο, το Virtual XI έμελλε να πληρώσει τα «σπασμένα» μίας πολύχρονης καθοδικής περιόδου του συγκροτήματος και της προσωπικής ζωής του ηγέτη του, Steve Harris, δίνοντας όλο το βάρος του στο τρισδιάστατο εξώφυλλο, παρά στο εσωτερικό. Eυτυχώς για όλους μας, το 2000 όλα βρήκαν ξανά το δρόμο τους με την πολύκροτη επιστροφή του Bruce Dickinson.
Μ' αυτά και μ' αυτά, συμπληρώθηκε η «μαύρη» πεντάδα των άλμπουμ που μου έκαναν τη χειρότερη εντύπωση σε αντιστοιχία με το μέγεθος των γκρουπ που τα παρήγαγαν. Το μέλλον ίσως μας επιφυλάσσει μεγαλύτερα σοκ. Κανείς δεν ξέρει. Εις το επανιδείν...
THE SHADOW
