Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

LIFE: 26 χρόνια χωρίς τον Rory Gallagher


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 26 χρονια πριν, ένας θρύλος του ροκ, ο σπουδαίος Rory Gallagher, άφηνε την τελευταία πνοή του, ηττημένος από το αλκοόλ, σε ηλικία μόλις 47 ετών. Ο Ιρλανδός κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, πρόλαβε, όμως, να αφήσει το αποτύπωμά του στον σκληρό ήχο, μένοντας ουσιαστικά «αθάνατος» στο πέρασμα των αιώνων...




«Δεν ήθελα να πεθάνω σ' ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα...»


Ο Rory Gallagher γεννήθηκε στο Ballyshannon της Ιρλανδίας στις 2 Μαρτίου του 1948. Το μικρόβιο της μουσικής λέγεται ότι το κόλλησε λίγο πριν κλείσει τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής του, ακούγοντας στην τηλεόραση τον Elvis κι ενώ ήδη είχε γοητευθεί από τη folk μουσική και τα αμερικάνικα blues.

Αγοράζοντας την πρώτη του κιθάρα (μια ακουστική), έμαθε να παίζει και στα 12 του, στο Cork City πλέον, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του, θα κερδίσει έναν διαγωνισμό με έπαθλο μια ηλεκτρική κιθάρα.

Buddy Guy, Albert King, Muddy Waters, John Lee Hooker και άλλοι «θεοί» των blues θα τον κατακτήσουν και ο νεαρός Gallagher θα γίνει συλλέκτης δίσκων. Στα 16 του θα σχηματίσει τους Impact  με τους οποίους θα παίξει -τι άλλο- blues και η εκτόξευσή του θα έρθει από το 1966 κι έπειτα, όταν θα σχηματίσει τους Taste με τους Richard McCracken και John Wilson.

Το 1971 θα κυκλοφορήσει το πρώτο solo και ομώνυμο άλμπουμ του και σαρώσει τις σκηνές με πολλά live και ποτό...

Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει και το 2ο άλμπουμ του το οποίο θα εκτινάξει την καριέρα του και θα «αιχμαλωτίσει» έναν μεγάλο πυρήνα θαυμαστών του. Είναι το Deuce.

Η δύναμή του, όμως, είναι οι ζωντανές εμφανίσεις του. Ο τρόπος που ο Gallagher υποτάσσει το κοινό του, είναι μοναδικός. Δεν είναι Freddie Mercury στη σκηνή, δεν επικοινωνεί με τον κόσμο, όπως χρόνια αργότερα ο Dickinson. Το στυλ του, η μουσική του και το «κουρασμένο» αλλά πλατύ χαμόγελό του μαγεύουν τα πλήθη.

Oποιος ακούσει τα Live In Europe του 1972 kai to Irish Tour του 1974, θα αντιληφθεί ότι ο Ιρλανδός καλλιτέχνης είχε όντως κάτι το μαγικό πάνω στη σκηνή. Η μαγεία θα κορυφωθεί στουντιακά στο δεύτερο μισό των 70's με τα άλμπουμ Calling Card (και παραγωγό τον Roger Glover των Deep Purple), Photo Finish και Top Priority.

Oι επιπτώσεις από τις καταχρήσεις θα κόψουν για λίγο τη... φόρα του καλλιτέχνη στουντιακά, όμως τα live δίνουν και παίρνουν. Τον Σεπτέμβριο του 1981 ο Gallagher θα έρθει στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια και θα τον περιμένουν 40.000 άνθρωποι και πάρα πολλοί απ' έξω. Το live θα σημαδευτεί από σοβαρά επεισόδια με την αστυνομία.

Ο τάφος του Gallagher στο Cork City της Ιρλανδίας. Στη δεξιά ακτίνα μπορείτε να
διακρίνετε μέρος της ταστιέρας από κάποια κιθάρα του.

«Ημασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ' ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε...», θα τονίσει αργότερα ο Gallagher.

Στα τέλη της δεκαετίας, η υγεία του θα επιδεινωθεί. Τα πρώτα σημάδια που είχε αγνοήσει ο Ιρλανδός, πλέον είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους με επιπλοκές στο ήπαρ, το οποίο πλέον είχε αχρηστευθεί.

Ο Gallagher θα υποβληθεί εσπευσμένα σε μεταμόσχευση τον Απρίλιο του 1995 στο Kings Hospital του Λονδίνου, όμως ο οργανισμός του δε θα δεχθεί το ξένο όργανο. Υστερα από επιπλοκές, ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 14 Ιουνίου.

Θα έχει προλάβει όμως να αφήσει τεράστια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές μουσικών και μουσικόφιλων και μέχρι στις μέρες μας μνημονεύεται από τις απλές καθημερινές συζητήσεις μας, μέχρι στα νέα άλμπουμ και live που ακούμε...

The SHADOW










Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...