ΠΑΕΙ και αυτή η χρονιά... Αλλο ένα έτος φορτώθηκε στην πλάτη μας, μία χρονιά πλούσια σε μουσικά δώρα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Μέσα στους μήνες που προηγήθηκαν ακούσαμε πράγματα, τόσο από νέα γκρουπ όσο και από... παλιοσειρές. Νέοι ήχοι, πειραματισμοί, καλές προσπάθειες, αλλά και αποτυχίες. Σε μία χρονιά που έβγαλαν άλμπουμ οι AC/DC, oι Judas Priest κ.α., εγώ θα συγκρατήσω πέντε δουλειές που νομίζω ότι αξίζουν να μνημονεύονται για το έτος 2014. Πάντα με άξονα το προσωπικό γούστο μου. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε, οι ενστάσεις στα σχόλια, ελεύθερα...
* Πατώντας πάνω στον τίτλο, μπορείτε να διαβάσετε την αντίστοιχη παρουσίαση του κάθε άλμπουμ.
Νο 5 > FLYING COLORS - Second Nature
Tαλαντεύτηκα για αρκετά λεπτά ανάμεσα στους Flying Colors και στους While Heaven Wept για τη θέση σ' αυτή την πεντάδα. Τελικά αποφάσισα να γύρω προς το αμερικάνικο supergroup, λόγω μεγαλύτερης συνθετικής ποικιλομορφίας. Casey McPherson, Neal Morse, Steve Morse, Dave LaRue και Mike Portnoy παίζουν μελωδικό progressive θυμίζοντάς μας και ήχους του παρελθόντος στο δεύτερο άλμπουμ του σχήματος. Υπέροχο άλμπουμ.
Νο 4 > SANCTUARY - The Year The Sun Died
Πάνω στ' αποκαΐδια των Nevermore, oι Warrel Dane και Jim Sheppard ξανασμίγουν με τους Lenny Rutledge και Dave Budbill, χαρίζοντάς μας το τρίτο άλμπουμ των Sanctuary, 25 χρόνια μετά την τελευταία τους προσπάθεια. Hχος και συνθέσεις που... γρονθοκοπούν τον ακροατή σε ένα κράμα Nevermore / Sanctuary. Μία σπουδαία προσπάθεια που έχει ως άξονα το κλασικό heavy metal.
Rock n' roll ψαγμένο, καλοδουλεμένο, κεφάτο, πορωτικό. Αν το άλμπουμ περιείχε λιγότερα κομμάτια και -μοιραία- μεγαλύτερη συνοχή, ίσως μιλάγαμε για τον δίσκο της χρονιάς. Σε μία χρονιά που έβγαλαν άλμπουμ και οι AC/DC, το rock n' roll του Slash, του Kennedy και της παρέας τους, προσφέρει πραγματική απόλαυση με μουσικές, ξεσηκωτικές. Ο Slash αρνείται πεισματικά να βγει από το κάδρο του σκληρού ήχου...
Eνα απλό... φτέρνισμα των Pink Floyd, αρκεί για να αποτελέσει γεγονός της χρονιάς. Το The Endless River, ήρθε από το παρελθόν για να ξυπνήσει θαμμένα ένστικτα και αναμνήσεις, προσφέροντας αυτό που λείπει σήμερα. Ροκ που ταξιδεύει, που επουλώνει πληγές, που ανακουφίζει με μία μελωδία, που σε αποσπά από την σκληρή πραγματικότητα. Στους Floyd δε χωρούν κριτικές. Απλά, σιωπάς, σέβεσαι και ακούς...
Oταν ένα μπαρουτοκαπνισμένο γκρουπ, με 36 χρόνια δισκογραφίας, αντέχει στη φθορά του χρόνου, στις κοσμογονικές αλλαγές της μουσικής, εξελίσσεται και εν έτει 2014 προσφέρει κλασικό μεν, αλλά και μοντέρνο heavy metal, με κομμάτια που θερίζουν, τότε μόνο η πρώτη θέση του αξίζει. Οταν οι περισσότεροι κρεμούν στο Νο 1 της χρονιάς άλμπουμ στυλ Mastodon κτλ, εγώ θα κρατήσω την ουσία και θα στραφώ στο μουσικό DNA μου. Οι Accept συνεχίζουν να διδάσκουν... Kαλή χρονιά σε όλους!
THE SHADOW
THE SHADOW
