Πριν από μήνες αγόρασα την αυτοβιογραφία του Ozzy Osbourne με τον τίτλο «Είμαι ο Ozzy» (Zoobus publications). Aν και καθυστερημένα, βρήκα το χρόνο να τη διαβάσω, έχοντας την πεποίθηση ότι θα είναι, στην… καλύτερη περίπτωση, βαρετή και -μοιραία- θα την παρατούσα κάπου στη μέση, παρότι είμαι λάτρης των Sabbath και του Madman, φυσικά. Σας διαβεβαιώνω, πως παρακαλούσα να μην αποκοιμηθώ για να την τελειώσω με μιας...
Παρότι, το βιβλίο δε διεκδικεί δάφνες συγγραφικού επιπέδου, ούτε καν εκδοτικού (βρίθει λαθών κα παραλείψεων γραμμάτων), το περιεχόμενο είναι τόσο αληθινό και ειλικρινές που σε συνεπαίρνει. Κάτι σαν τις ταινίες φαντασίας στις οποίες βγαίνει ένα χέρι από τις σελίδες και αρπάζει τον αναγνώστη, βάζοντάς τον στον κόσμο του. Οι δε, αφηγήσεις του Ozzy, είναι άκρως ξεκαρδιστικές σε σημείο που συνέλαβα τον εαυτό μου να γελά ενώ το αποστήθιζα. Το πιο δυνατό σημείο του όμως, είναι τα μηνύματα που περνά και μπράβο στον Οsbourne, που οφείλω να ομολογήσω πως μου άλλαξε κατά πολύ τη γνώμη που είχα γι' αυτόν, ως προσωπικότητα.
 |
| Ο Ozzy περίπου 5 ετών. |
O Οzzy, άλλαξε πολλές δουλειές, αφού πάντα τα θαλάσσωνε. Αφηγείται τις μέρες αβεβαιότητας με το γκρουπ, τη επιτυχία και τη βύθισή του στο αλκοόλ, στα χάπια και (κυρίως) στην κοκαΐνη. Οπως παραδέχεται, ήταν πάντα άτομο που ήθελε να είναι εξαρτημένο από κάτι ή κάποιον και ο κόσμος των παραισθήσεων του άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Βέβαια, αν προσφάτως, από την επιστημονική έρευνα του DNA του, δεν προέκυπτε ότι ζει από τύχη, χάρις σε ένα γονίδιο που άντεξε όλη αυτή την καταιγίδα των ουσιών στον οργανισμό του, ο Madman θα είχε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο από πολύ νωρίς.
Οπως παραδέχεται, μπορεί πράγματι να ζει από τύχη, όμως, λόγω των εξαρτήσεών του, βίωσε και απίστευτο εξευτελισμό. Αφόδευε σε διαδρόμους πολυτελών ξενοδοχείων, ενώ είχε ακράτεια που έκανε εφιάλτη τον ύπνο του (και τα σεντόνια του...) Συνελλήφθη ουκ ολίγες φορές, μία εκ των οποίων για απόπειρα στραγγαλισμού της συζύγου του, Sharon, γεγονός που, όπως λέει, δε θυμόταν λίγες ώρες μετά. Κι αν πολλοί βιαστείτε να πείτε «καλά της έκανε», με όσα κατά καιρούς έχουν διαρρεύσει στο διαδίκτυο, σας πληροφορώ ότι ο Οzzy την εξυμνεί σχεδόν σε όλο το βιβλίο, τονίζοντας ότι δίχως τη στήριξή της δε θα ζούσε, ούτε θα είχε κάνει οικογένεια. Από τις σελίδες αυτές αποκαλύπτεται ένα πολυετές άγνωστο δράμα ενός ανθρώπου και μιας οικογένειας, που μπορεί να βάλει σε σκέψεις πολλούς από εμάς, πόσω μάλλον αυτούς που είναι γονείς.
 |
| Με τον αδικοχαμένο Randy Rhoads και τη Sharon. |
Πέρα, όμως από το αλκοόλ, τα χάπια και την κοκαΐνη, τα οποία επισημαίνει σκόπιμα σε όλο το βιβλίο, ο Ozzy θυμάται το χαμό του αγαπημένου του κιθαρίστα, Randy Rhoads, γεγονός που τον συνέτριψε. Μιλά για το μεγαλείο και τις γνώσεις ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη που τον επηρέασε θετικά, όμως δεν πρόλαβε να τον ζήσει. Ο Ozzy, μιλά επίσης για τον Βilly Ward που τον ξεχωρίζει ως χαρακτήρα από τους άλλους Sabbath, για την πολυετή σκληρή κόντρα με τον πατέρα της Sharon, το περιβόητο (κατά λάθος) δάγκωμα της νυχτερίδας, τη χρόνια συμπαράσταση της γυναίκας του, το ατύχημα με τη «γουρούνα» που παρολίγο να τον σκοτώσει και τον «σατανισμό».
Προτείνω ανεπιφύλαχτα το βιβλίο (πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό θα βρείτε στις 32 τελευταίες σελίδες) σε όλους. Για τους φαν, είναι μία πολύτιμη εγκυκλοπαίδεια. Για τους υπόλοιπους, ένα καλό μάθημα ζωής, συνδυασμένο με πολύ χιούμορ και τραγελαφικές καταστάσεις, ενός ανθρώπου που μπήκε σε εκατομμύρια σπίτια μέσα από τη μουσική του.
Κλείνοντας, θα παραθέσω μέρος από το... καλωσόρισμα του 65χρονου σήμερα Ozzy στον αναγνώστη: «Οι άνθρωποι με ρωτάνε πώς και είμαι ακόμη ζωντανός και δεν ξέρω τι να τους πω. 'Οταν ήμουν πιτσιρικάς, αν με έστηνες στον τοίχο μαζί με τα άλλα παιδιά απ' τη γειτονιά μου και με ρωτούσες ποιος απ' όλους μας θα φθάσει τα εξήντα, ποιος απ' όλους μας θα κατέληγε να έχει πέντε παιδιά και τέσσερα εγγόνια και σπίτια στο Buckinghamshire και την California, δε θα πόνταρα ποτέ σ' εμένα, ούτε μια στο γαμημένο εκατομμύριο. Αλλά είμαι εδώ: 'Ετοιμος να πω την ιστορία μου, με τον δικό μου τρόπο, για πρώτη φορά. Κάθε μέρα της ζωής μου υπήρξε ένα γεγονός. 'Ηπια θανατηφόρους συνδυασμούς ποτού και ναρκωτικών για 30 χρόνια. Επέζησα από χτύπημα αεροπλάνου, αυτοκτονικά overdose, αφροδίσια. Κατηγορήθηκα για απόπειρα φόνου. Μετά έφτασα σχεδόν να πεθάνω [...] Εκανα μερικά άσχημα πράγματα στα νιάτα μου. Πάντοτε με τραβούσε η σκοτεινή πλευρά. Δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι απλά ο John Osbourne: Ενα παιδί εργατών απ' το Aston που παράτησε τη δουλειά του στο εργοστάσιο και πήγε να διασκεδάσει».
ΤΗΕ SHADOW
