ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Thin Lizzy - Renegade [1981]

Παρέκαμψα τους δίσκους Τhunder And Lightning, Βlack Rose, Chinatown, κτλ. για προσωπικές... μικροδιαφορές που για μένα κάνουν τη μεγάλη διαφορά στο Renegade. Πολλοί θεωρούν το Thunder And Lightning ως κορυφαίο. Αναμφισβήτητα είναι άλμπουμ δυναμίτης, άλλα για μένα δεν είναι Thin Lizzy, τουλάχιστον όπως τους μάθαμε στο παρελθόν. Ο ήχος τους έχει αλλάξει (χρησιμοποίησαν 48 κανάλια με δύο συγχρονισμένες μηχανές 24 καναλιών, drum trigger, νέες τεχνικές ηχογράφησης πολλών φωνητικών κ.α.) στο πιο heavy, φυσική εξέλιξη της προσθήκης του (τεράστιου κατά τ' άλλα) John Sykes στο γκρουπ, αλλά και της τεχνολογικής καταιγίδας που πρωτοχτυπά το ροκ και το heavy εν γένει, στις παραγωγές. Ετσι, θα σταθώ σήμερα στο Renegade, ως φόρο τιμής στο τελευταίο «οχυρό» του «αυθεντικού» ήχου των Lizzy.





Στις κιθάρες βρίσκεται (κλασικά) ο Gorham και για τελευταία φορά στο σύντομο πέρασμά του από το γκρουπ, ο Snowy White, με θητεία στους Pink Floyd και μετέπειτα με τον Waters, αλλά και με τον Peter Green. Μεγάλος κιθαρίστας, που μπορεί να μην έφτανε σε τεχνική τον Sykes, είχε όμως μια μοναδική αυθεντικότητα και έναν ήχο που έκανε το Renegade να ακούγεται πιο πορωτικό και πιο βαρύ, δίχως να ξεφεύγει από τα μέχρι τότε στάνταρ των Lizzy. Ακούγοντας το εναρκτήριο Angel Of Death, τα πλήκτρα του Wharton σε... στέλνουν σε άλμπουμ των Floyd και μετά, πραγματικό ροκ. Ο

Downey να πυροβολεί στα ντραμς με συγκλονιστικά "γυρίσματα", το κιθαριστικό δίδυμο να δίνει ρεσιτάλ (ακούστε White από το 3.08!) και ο μέγας Lynott να γεμίζει κάθε κενό με το επιβλητικό μπάσο του. Ροκ πεντακοσίων καρατίων.To ομώνυμο Renegade που ακολουθεί μπαίνει χαλαρά, αλλά έχει σκοπό να σε ξεγελάσει με το παιχνίδισμά του στην αρχή. Διότι 1.28'' μετά σε καρφώνει στον τοίχο με το βαρύ ριφ του, που σίγουρα θα ζήλεψαν πολλά μέταλ γκρουπ. Ενα κομμάτι που καταδεικνύει το πως ένα συγκρότημα μεγαλουργεί όταν αποτελείται από μουσικές ευφυΐες, που έχουν απόλυτη ταύτιση ιδεών και ψυχής.

Αμέσως μετά, νέα καταιγίδα ριφ στο The Pressure Will Blow, με τον Phil να γραπώνει με τις φωνητικές χορδές του το κομμάτι. Ο White σολάρει μοναδικά, τόσο όσο να σε εξιτάρει και μόλις πας να πεις "μη σταματάς", εκείνος να κάνει το αντίθετο για... σπάσιμο. Μεγάλη στιγμή. Και μετά Rock N' Roll. Leave This Town και η βελόνα θαρρείς πως χορεύει πάνω στο βινύλιο. Kομματάρα με φανερή επιρροή (έως αντιγραφή σε ένα σημείο) του LA Grange των ZZ Top, που νομίζω πως συγχωρείται...
Η πλευρά αλλάζει και το τόπι χάνεται. Hollywood (Down on Your Luck). Κολασμένο κομμάτι, ακόμη πιο φονικά ριφ, δεύτερα φωνητικά, μπουκώματα μπάσου, κέφι και κραυγή που απογειώνει τη διάθεση. Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές των Lizzy και του ροκ. Και πολλά είπα...
Οπως συμβαίνει με τα περισσότερα κομμάτια που ακολουθούν τον δυναμίτη κάθε άλμπουμ, έτσι κι εδώ το No One Told Him, αν και καλό τραγούδι, χάνεται στη σκιά του Hollywood κι όχι άδικα. To Fats ρίχνει κι άλλο τον πήχη, αλλά εντάξει, δε γίνεται... Το άλμπουμ ήδη έχει στείλει το ακροατή, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. To Μexican Blood θυμίζει παλαιότερους Lizzy και η ακουστική κιθάρα σου δημιουργεί μία νοσταλγία, αλλά ως εκεί. Φινάλε με It's Getting Dangerous, ένα γλυκό κομμάτι που ξεχωρίζουν το μπάσο και οι απανωτές "κόντρες" του Downey στα ντραμς, αφήνοντας σε να αναπολήσεις ό,τι έζησες τα προηγούμενα περίπου 41 λεπτά.
Σπάνιας ομορφιάς άλμπουμ το Renegade, που παρότι το εντυπωσιακό εξώφυλλο με την κόκκινη σημαία θα μπορούσε να προαναγγέλλει μια νέα αρχή, το τέλος δεν αργεί να 'ρθει πέντε χρόνια μετά με το χαμό το ηγέτη Lynott. Οσοι το έχουν ας το ξανατιμήσουν, όσοι το σνομπάρουν ας το βρουν. Θα βάλουν έναν θησαυρό στη δισκοθήκη τους. Καλή εβδομάδα σε όλους!

THE SHADOW

Y.Γ: Η 70χρονη, τότε, May Booker (ήταν σε ένα γκρουπ του '50), έγραψε στον Lynott ότι ήθελε να παίξει μαζί τους κάποια στιγμή. Οταν το BBC κάλεσε τους Lizzy για ένα σόου, εκείνος δεν την ξέχασε και την κάλεσε στο στούντιο να παίξει πλήκτρα μαζί τους.