.jpg)
Nα 'μαστε λοιπόν ξανά εδώ με το δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στο The Number Of The Beast των Iron Maiden. Στην προηγούμενη ενότητα, είχαμε δει πώς το γκρουπ προχώρησε στην αντικατάσταση του Paul Di Anno με τον Bruce Dickinson και πώς κατάφεραν να κρατηθούν όρθιοι σε μία δύσκολη καμπή για τη συνέχεια, βγάζοντας έναν δίσκο - μνημείο. Σήμερα θα μπούμε... μέσα στο άλμπουμ και θα δούμε τα κομμάτια ένα προς ένα. Υπενθυμίζω, ότι κεντρική ιδέα των στίχων είναι η μάχη του κεντρικού χαρακτήρα κάθε τραγουδιού, απέναντι σε μία εξουσιαστική δύναμη...
Invaders (Eισβολείς)
To μοναδικό εισαγωγικό κομμάτι άλμπουμ που οι Maiden δεν έχουν παίξει ποτέ σε live. Με το πρώτο άκουσμα ο ήχος παραπέμπει στα προηγούμενα άλμπουμ. Το κομμάτι απογειώνεται μετά τα σολίδια των Murray και Smith, με τον Dickinson να οργιάζει στα φωνητικά και τον Burr να «πετάει» πίσω από τα ΤΑΜΑ του, στο «κύκνειο άσμα» του με τους Maiden. Στιχουργικά, το Invaders ακολουθεί το Invasion (από το single, Women In Uniform 1980). Πιθανότατα οι στίχοι αποτελούν λόγια κάποιου Σάξονα φρουρού, o oποίος αντικρίζει τα πλοία των Βίκινγκς που καταφθάνουν στις βρετανικές ακτές για να επιτεθούν. Αναφέρονται ως longboats γιατί το μήκος τους έφθανε τα 40 μέτρα. Το θύμα εδώ είναι οι Σάξονες και η εξουσιαστική δύναμη, οι Βίκινγκς.
Children Of The Damned (Παιδιά των Καταραμένων)
Συνθετικό μεγαλείο Harris, απόδοση - αριστούργημα από τον Dickinson και τον Smith σε ένα ιστορικό σόλο. Καλπασμός που άφησε εποχή και φινάλε - σήμα κατατεθέν Maiden στα ντραμς, κάτι που τελειοποίησε αργότερα ο ΜcBrain και μας έστειλε, με αποκορύφωμα το τελείωμα του Caught Somewhere In Time (ξέρετε το γρρρρρρρρρ ντραπ ντραπ γρρρρρ).
Στιχουργικά ο Harris, εμπνέεται από την ομώνυμη ταινία του 1963. Ενα χωριό βυθίζεται σε ένα παράξενο ύπνο μιας ημέρας. Μήνες αργότερα οι γόνιμες γυναίκες κυοφορούν. Τα έξι παιδιά που θα γεννηθούν, έχουν υπερανεπτυγμένη ευφυΐα και τηλεπαθητικό βλέμμα. Οι χωριανοί αποφασίζουν να τα σκοτώσουν, νιώθοντας ότι απειλούνται από αυτά. Οι στίχοι είναι οι σκέψεις του αφηγητή, που προσπαθεί να κατανοήσει το φονικό. Ετσι ρωτά τον ακροατή: «What did we learn?», θέλοντας να τον κάνει να συνειδητοποιήσει πόσο αδικαιολόγητη ήταν μια τέτοια σφαγή. Στη συνέχεια προειδοποιεί τους μακελάρηδες ότι σκότωσαν τα παιδιά των καταραμένων και πλέον κινδυνεύουν, αφού παρέκκλιναν από το πλαίσιο του αποδεκτού που ορίζει η μικρή κοινωνία του χωριού. Το θύμα εδώ είναι το τελευταίο παιδί και το ρόλο της εξουσιαστικής δύναμης παίζουν οι διώκτες του.
Ο Dickinson έχει δηλώσει πως για την ερμηνεία του συγκεκριμένου κομματιού έχει επηρεαστεί από το Children Of The Sea των Black Sabbath.
The Prisoner (O Φυλακισμένος)
Τι εισαγωγή, τι ριφ, τι απλότητα Clive Burr. Και μετά ριφ, ριφ, ριφ και τρελό σόλο Smith - Murray. Ημουν φαντάρος στη Χίο, όπου ένα μεσημέρι τρώγαμε στο εστιατόριο του τάγματος. Το φαγητό τραγικό. «Αφού δε θα φάω, ας το ρίξω στη Maidenίλα», σκέφτηκα μέχρι να τελειώσουν τα δύο φιλαράκια που κάθονταν δίπλα μου. Απέναντί μας, άλλοι τρεις, «σειρούλες», αλλά άγνωστοι ακόμη. Μαχαίρι, πιρούνι ανά χείρας και δώστου στο τραπέζι (στο χαλαρό γιατί ήμουν «νέος») την εισαγωγή του Prisoner. «Οχι φίλε, δεν πάει έτσι», ακούστηκε μία φωνή από μπροστά μου. Ενας τύπος, σταμάτησε να τρώει, άρπαξε τις... μπαγκέτες (μαχαιροπίρουνο) του και μου έδειξε πως παίζεται, χτυπώντας παράλληλα την αρβύλα στο μωσαϊκό. Ετσι, γνωριστήκαμε με το καλό φιλαράκι μου τον Chris, τον ντράμερ, κι από τότε Maidenίζουμε με κάθε αφορμή μικρή ή μεγάλη. Τι σας νοιάζει θα πείτε... Το αναφέρω απλώς γιατί όλο και κάποιοι από εμάς έχουμε γνωρίσει κάποιο φιλαράκι ή φίλη εξαιτίας ενός ένα ροκ ή μέταλ κομματιού...
Στιχουργικά, λοιπόν, το τραγούδι είναι εμπνευσμένο ξανά από την τηλεόραση και την ομώνυμη σειρά του '60, της οποίας το δεύτερο επεισόδιο ξεκινούσε την εισαγωγή την οποία χρησιμοποίησε ο Harris συντετμημένη. Ο πρωταγωνιστής ζει σε ένα μέρος που ονομάζεται Χωριό, όπου όλοι αντί για ονόματα φέρουν αριθμούς. Το χωριό στην πραγματικότητα είναι το Portmeirion στη Β. Ουαλία. Οι φωνές της εισαγωγής ανήκουν στους ηθοποιούς της σειράς, P. McGoohan και E. Portman. O ήρωας - θύμα του κομματιού, προσπαθεί να αποφύγει αυτούς που τον παρακολουθούν και τον ελέγχουν.
22 Αcacia Avenue (Λεωφόρος Ακακίας 22)
H συνέχεια του Charlotte The Harlot από το πρώτο άλμπουμ. Οι Maiden μάς αποκαλύπτουν το σπίτι της, τη διεύθυνσή της. Τεράστιο κομμάτι που νομίζω ότι ζει στη σκιά της εκτέλεσης στο Live fter Death. Δικαίως ή αδίκως, δεν μπορώ να απαντήσω. Οπως και να 'χει, το πρώτο σόλο (Murray) είναι απολαυστικό και στις δύο εκτελέσεις. Το πρώτο μέρος είχε συνθέσει ο Smith όταν έπαιζε στους Urchin. Ο Harris το γούσταρε και το έβαλε στο άλμπουμ, προσθέτοντας το δεύτερο μέρος, πιο γρήγορο και αισθητά πιο heavy. Οπως και στο Charlotte The Harlot, οι στίχοι αποτελούν λόγια που απευθύνονται στην ηρωίδα μας, από κάποιον που φαίνεται να την αγαπάει. Τα προσβλητικά ξεσπάσματά του μπορεί να είναι αντιφατικά προς τα αισθήματά του, προσπαθούν, όμως, να συνεφέρουν τη Charlotte και να την απομακρύνουν από την πορνεία. Το θύμα εδώ είναι η Charlotte και η εξουσιαστική δύναμη η πορνεία.
The Number Of The Beast (O Aριθμός Του Θηρίου)
Από τις πιο αναγνωρίσιμες εισαγωγές του metal και πιο αγαπητή των Maiden. O Dickinson δίνει ρέστα σε μία από τις κορυφαίες ερμηνείες του. Θρυλείται πως ο Birch τον είχε αναγκάσει να τραγουδάει του πρώτους τέσσερις στίχους για τρεις ώρες μέχρι να του αποσπάσει την εκτέλεση που ήθελε. Κορυφαία στιγμή τα σόλα του Murray, o καλπασμός του Harris κι εκεί που περιμένεις τον Dickinson, ξανά σόλο. Μαγεία. Σύμφωνα με τον Harris, η έμπνευση για τους στίχους ήρθε μετά από έναν εφιάλτη (έχει δηλώσει πως τα Infinite Dreams και Dream Of Mirrors έχουν προέλθει από εφιάλτες που έχει δει), όπως και από την ταινία του 1978, Ο Οιωνός ΙΙ, αλλά και το ποίημα του Βurns, Τam O' Shanter: A Tale. Το θύμα εδώ είναι ο αφηγητής (και κατά προέκταση η ανθρωπότητα) και εξουσιαστική δύναμη ο Διάβολος. Η εισαγωγή είναι ανασύνθεση του εδαφίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη (13:11). Οι Maiden απευθύνθηκαν για το εισαγωγικό μέρος στον γνωστό ηθοποιό, Vincent Price, όμως εκείνος τους ζήτησε 25.000 λίρες, ποσό απαγορευτικό για την εποχή. Ετσι τη θέση του πήρε ο πρόσφατα αποβιώσας Barry Clayton, o oποίος εκφωνούσε ιστορίες τρόμου στο ραδιόφωνο κι έμεινε στην ιστορία.
Run To The Hills (Tρέξτε Στους Λόφους)
Φανταστική εισαγωγή και μετά ΚΑΛΠΑΣΜΑ. Οι Maiden λένε πως το κομμάτι υπολογιζόταν να βγει πιο μεγάλο, αλλά η χρονική πίεση και λίγο το κέφι πάνω στην εκτέλεση, το έκαναν να βγει μικρότερο (που να είχαν τον Lombardo στα ντραμς...). Αξέχαστο κομμάτι. Ο τίτλος αποτελεί ιδιωματισμό που προέρχεται από ρήση του Χριστού και σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «τρέξτε στο καταφύγιο», με την οποία οι πιστοί καταφεύγουν στα όρη της Ιουδαίας, πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους.
Οι στίχοι αναφέρονται στη βίαιη εξολόθρευση των Ινδιάνων από τους Ευρωπαίους. Οι Ινδιάνοι πολέμησαν γενναία κατά των αποίκων (που σημειώνω εδώ είχαν την ευλογία της Εκκλησίας), όμως δεν τα κατάφεραν. Οπως αναφέρει ο Harris στους στίχους, οι λευκοί, τους θεωρούσαν δειλούς επειδή, έχοντας πρωτόγονο για την εποχή οπλισμό, επιτίθονταν με ενέδρες και υποχωρούσαν στις οργανωμένες επιθέσεις των Ευρωπαίων. Στο εξώφυλλο του single ο Eddie εικονίζεται να έχει γραπώσει τον Διάβολο από το λαιμό, κραδαίνοντας ένα τόμαχοκ, ενώ στο αντίστοιχό του The Number Of The Beast (βλ. πιο πάνω), τον έχει αποκεφαλίσει. Σε συνδυασμό και με το εξώφυλλο του άλμπουμ, όπου ο Διάβολος είναι μαριονέτα στα χέρια του Eddie, οι Μaiden θέλουν να δείξουν πως το κακό νικιέται, αρκεί να υπάρχει δύναμη και αντίσταση. Ο δημιουργός του άλλωστε, Derek Riggs έχει δηλώσει πως «ο Eddie είναι ο θυμός και οι απογοητεύσεις του κόσμου».
Gangland (Γη Των Συμμοριών)
Ενα από τα δύο κομμάτια, όπου συμμετείχε ο Burr στη σύνθεση. Τρελή Maidenιά με φόντο το μπάσο του Harris και ντραμς που φανερώνουν τον έναν από τους δύο συνθέτες (Smith ο άλλος). Οι στίχοι απευθύνονται σε έναν γκάνγκστερ, σκιαγραφώντας τους φόβους που νιώθει για τη ζωή του. Θύμα εδώ είναι ο μαφιόζος που θέλει να ξεφύγει και εξουσιαστική δύναμη η μαφία. Από βιασύνη και αμέλεια, καθώς το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μόλις σε 5 εβδομάδες, έμεινε εκτός τελικής μίξης το ένα από τα δύο σόλο που είχαν ηχογραφηθεί για το κομμάτι.
Τotal Eclipse (Ολική Εκλειψη)
Η δεύτερη συνθετική παρουσία του Burr. Κομμάτι που θυμίζει ελαφρώς σύνθεση από το Brave New World. Κυλάει νορμάλ μέχρι που ο Harris απογειώνει το κομμάτι με progressive στοιχεία. Ακούστε περίπου στη μέση τι πάρτι γίνεται και πως αλλάζει ταχύτητα. Ακούστε σε αυτό το σημείο πολλά... συγκροτήματα της σημερινής εποχής. Οι στίχοι περιγράφουν την εκδίκηση της φύσης επί του ανθρώπου που την υπερεκμεταλλεύεται. Ο άνθρωπος τρομοκρατείται και ζητά βοήθεια από τους καθοδηγητές του, των οποίων η ανοησία τούς καθιστά ανίκανους για τη σωτηρία. Ο Harris, παρότι συμμετείχε στη σύνθεση του κομματιού, το «έκοψε» από την original έκδοση του άλμπουμ, επειδή είχε στοιχεία που ξέφευγαν από το πλαίσιο των Maiden. Αργότερα όπως φαίνεται το μετάνιωσε, αφού το Total Eclipse συμπεριλήφθηκε στην επανέκδοση του 1998.
.jpg)
Hallowed Be Thy Name (Αγιασθήτω Το Ονομά Σου)
Συνθετικά, τι να πεις γι' αυτό το κομμάτι. Ισως το καλύτερο κατά πολλούς των Maiden, σίγουρα μέσα στην κορυφαία πεντάδα τους. Είναι το τραγούδι για το οποίο το γκρουπ και ο Harris, μπορούν να υπερηφανεύονται για ό,τι έχουν καταφέρει. Προσέξτε, μιλάμε για 1982...
Οι στίχοι είναι οι σκέψεις ενός μελλοθάνατου που σύντομα θα απαγχονιστεί. Ο Harris μεγαλουργεί και στιχουργικά εδώ, καθώς εναλλάσσει τα συναισθήματα ακαριαία. Ο ιερέας επισκέπτεται τον μελλοθάνατο στο κελί του, όμως αυτός τον αγνοεί, στρέφοντας το βλέμμα έξω από τη φυλακή του. Εχει απορρίψει την ιδέα ενός φιλέσπλαχνου Θεού, αλλά όχι αυτή της μεταθανάτιας ζωής. Φροντίζει να δώσει συμβουλευτικό χαρακτήρα στα τελευταία του λόγια, θέλοντας να μεταλαμπαδεύσει τη σοφία που του προσδίδει αυτή η στιγμή. Παρακαλάει τον ακροατή να διδαχθεί από το παράδειγμά του. Σύμφωνα με τον Dickinson, μέσα από το φόβο αναγεννάται η ελπίδα και γι' αυτό το λόγο το κομμάτι κλείνει με τον μελλοθάνατο να μεταστρέφεται στο Θεό και να αναφωνεί «Αγιασθήτω το Ονομά Σου».
Ο Harris μέσα από τους στίχους εξετάζει το αν η πίστη του ανθρώπου αντέχει όταν πλησιάζει η ώρα του θανάτου και αν αυτή τον στηρίζει τη στιγμή που αυτός τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.
Ο στίχος "...as I walk my life drifts before me", περιγράφει την υπεραμνησία. Ενα φαινόμενο που χαρακτηρίζεται από την απότομη ανάδυση αναμνήσεων σε πολύ σύντομο διάστημα. Κάτι σαν αυτό που λέμε «είδα όλη τη ζωή να περνά από μπροστά μου», όταν βρεθούμε απέναντι σε έναν μεγάλο κίνδυνο.
Εδώ, κλείνει το αφιέρωμα στο επικό The Number Of The Beast. Eνα άλμπουμ που εκτόξευσε τους Iron Maiden, oι οποίοι μας χάρισαν άλμπουμ - μνημεία, γιγάντωσαν το Heavy Metal, όχι απλά ως ήχο, αλλά ως σύνθεση, ανοίγοντας νέους δρόμους για τη μουσική γενικότερα, ενώ μας παρέδωσαν και έναν από τους σημαντικότερους τραγουδιστές της ιστορίας. Οσο για τις πωλήσεις; Μέχρι σήμερα βρίσκονται κοντά στα 15 εκατομμύρια αντίτυπα, παγκοσμίως. Τα σέβη μου!
Original tracklisting
1. Invaders Harris 3:24
2. Children of the Damned Harris 4:35
3. The Prisoner Harris, Smith 6:03
4. 22 Acacia Avenue Harris, Smith 6:37
5. The Number of the Beast Harris 4:51
6. Run to the Hills Harris 3:54
7. Gangland Burr, Smith 3:49
8. Hallowed Be Thy Name Harris 7:12
1998 remastered release
1. Invaders Harris 3:24
2. Children of the Damned Harris 4:35
3. The Prisoner Harris, Smith 6:03
4. 22 Acacia Avenue Harris, Smith 6:37
5. The Number of the Beast Harris 4:51
6. Run to the Hills Harris 3:54
7. Gangland Burr, Smith 3:49
8. Total Eclipse Burr, Harris, Murray 4:26
9. Hallowed Be Thy Name Harris 7:12
ΤΗΕ SHADOW
* Πηγές: Τα μυστικά της Σιδηράς Παρθένου, προσωπικό αρχείο.
