ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Rainbow - Ritchie Blackmore’s Rainbow [1975]

ΕΙΝΑΙ κάποιες φορές που σκέπτομαι, πόσο σοφή είναι η ρήση του Βούδα, κατά την οποία «αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». 'Ηταν 1989 ή 1990, όταν αποφάσισα να κάνω δικό μου για πάντα το The Temple Of The King των Rainbow. Δεν ήθελα άλλο να περιμένω. Επειτα από ασφυκτικό και πολύμηνο πρέσινγκ στους γονείς μου, αλλά και πολλές υποσχέσεις, κατάφερα να αποκτήσω το πρώτο μου πικ απ, μαζί με τα... παρελκόμενα, φυσικά (ενισχυτή, διπλό κασετόφωνο κτλ). Αφού το πρώτο βήμα είχε γίνει, είχε έρθει και η ώρα για το τελικό χτύπημα...

Ποιο ήταν αυτό; Να αποκτήσω τα πρώτα μου βινύλια, με προτεραιότητα το άλμπουμ Ritchie Blackmore’s Rainbow και να πάψω να «επαιτώ» σε κάθε DJ να βάζει κάποιο από τα κομμάτια του. Metropolis, Rock City, Happening, Μοναστηράκι, πουθενά. «Φίλε, λυπάμαι δεν υπάρχει», ήταν η απάντηση όλων των υπαλλήλων, όταν ρωτούσα γι' αυτό. Μία εβδομάδα ενδελεχούς ψαξίματος δεν έφερε αποτέλεσμα.

Ωσπου μία μέρα βρέθηκα στο Μεσολόγγι. Παίζαμε μπάσκετ με την τοπική ομάδα, τον Χ. Τρικούπη. Ο αγώνας είχε τελειώσει άδοξα για μένα, αφού είχα… παρασημοφορηθεί με 6 ράμματα στο σαγόνι μετά από κατά λάθος αγκωνιά αντιπάλου. Μία βόλτα στο κέντρο της πόλης και ένας γερός καφές ήταν ό,τι έπρεπε. Καθώς περπατούσα με τη λευκή «γενειάδα» μου από γάζα και αυτοκόλλητη ταινία, το αυτί μου εστίασε σε ένα τελειωμένο «σκυλοτράγουδο» που έβγαινε από ένα μικρό κατάστημα δίσκων. Οταν έφθασα απ' έξω, οι φωτογραφίες της βιτρίνας με... κατατόπισαν.

Σαλαμπάσης, Μητροπάνος (με φαβορίτα), Κοντολάζος, Αντζελα Δημητρίου (με φαβορίτα), έχασκαν από το τζάμι. Χρόνο είχα, όπως και... αντοχές. «Δε έχω να χάσω κάτι», σκέφτηκα και μπήκα στο κατάστημα. Ο ιδιοκτήτης κάπνιζε σα τσιμινιέρα και σχεδόν δεν πήρε χαμπάρι την είσοδό μου, ακόμη και σ' αυτό το χάλι που ήμουν. Ετσι άρχισα να ψάχνω τα βινύλια, όντας σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσω κάποιο τροφαντό αραχνοειδές. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν κάνα δυο άλμπουμ των Α-ΗΑ και των Duran Duran με… ολίγη Samantha Fox. Ωσπου... σοκ! 

Τινάχτηκα πίσω σαν να βρήκα κροταλία (δεν ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε). Το Ritchie Blackmore’s Rainbow ήταν εκεί. 'Αθικτο και ξεχασμένο. Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, το πήρα στα χέρια μου κοιτώντας καχύποπτα, πάνω από τον ώμο μου. Ηλεγξα το βινύλιο μέσα. Αψογο. Πρέπει να πήγα με μια πολύ σουρεαλιστική όψη στο ταμείο, γιατί ο τύπος με κοίταξε παράξενα, με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη του σαν του Λούκι Λουκ. Τα ράμματα είχαν ήδη αρχίσει να με ενοχλούν και σκεφτόμουν πως αν μου έλεγε ότι το άλμπουμ δεν πωλείται, θα πεταγόμουν έξω, πετώντας στο ταμείο τα χρήματα και θα έτρεχα με όλη τη δύναμή μου. Ολα όμως πήγαν καλά και έτσι γράφτηκε η αρχή μίας αναπάντεχης και πολύ αγαπημένης σχέσης, που κρατάει μέχρι σήμερα.

Από αριστερά: Μickey Lee Soule, R.J. Dio, Craig Gruber,
Ritchie Blackmore, Gary Driscoll.

Τι είναι τελικά το Ritchie Blackmore’s Rainbow; Η αρχή μιας μεγαλειώδους πορείας για τον Ronnie James Dio, πρώτα απ' όλα. Κατά δεύτερον, το νέο μεγάλο βήμα του ιδιοφυούς Blackmore, έξω από την ομπρέλα των Deep Purple. Tρίτον, το... ραντεβού με την αιωνιότητα των «άγνωστων» μέχρι και σήμερα Εlf στο ευρύ κοινό: Craig Gruber (μπάσο), Gary Driscoll (τύμπανα) και Mickey Lee Soule (πλήκτρα). Για τον Dio, τα πάντα έχουν ειπωθεί και γραφτεί. Μαζί με τον Dickinson θεωρώ ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να τραγουδήσουν τόσο αριστουργηματικά από μία μπαλάντα, μέχρι ένα heavy metal κομμάτι. Για τα 9 άσματα του άλμπουμ είναι λίγο ό,τι και να προσπαθήσεις να πεις. Man on the Silver Mountain, η αιώνια μπαλάντα Catch the Rainbow, ο απόλυτος ύμνος The Temple of the Κing, το άσμα των ασμάτων Sixteenth Century Greensleeves, ακόμη και το ινστρουμένταλ Still I'm Sad των Yardbirds, με τον Driscoll να δίνει ρεσιτάλ στα ντραμς και κυρίως με την κουδούνα. 

Η πορεία των Rainbow, είναι λίγο έως πολύ, γνωστή. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι μεγαλύτερης διάρκειας, αν ο Blackmore είχε πιο βατό χαρακτήρα. Κανείς δεν είναι τέλειος όμως. Ο DIO άντεξε μέχρι το 1979 βγάζοντας τα τρία πρώτα στούντιο άλμπουμ (Richie Blackmore’s Rainbow, Rising, Long Live Rock n' Roll). Oι τρεις εναπομείναντες Elf, έμειναν μόνο στο πρώτο άλμπουμ. Ο Driscoll πήγε στους Dakota και Starcastle πριν φτιάξει τους Bible Black. Δολοφονήθηκε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη τον Ιούνιο του 1987 στην ηλικία των 41. Η δολοφονία του παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστη και τα αίτια πιθανότατα ήταν τα ναρκωτικά. 

O Lee Soule συμμετείχε κυρίως σε άλμπουμ του Ιan Gillan και του Roger Glover. Συνεχίζει να παίζει έως σήμερα περιστασιακά στη Ν. Υόρκη. Ο γιος του έχει μια alternative μπάντα, τους Where's Moo. Σχετικά με τον Gruber, η πιο σημαντική παρουσία του βρίσκεται στο live άλμπουμ We Want Moore! του Gary Moore το 1984. Εφυγε από τη ζωή στις 5 Μαΐου του 2015 σε ηλικία 63 ετών, νικημένος από τον καρκίνο.

Σαν το εξώφυλλο, ο πύργος-κιθάρα των Rainbow, έκλεισε για πάντα (;). Οσοι πρόλαβαν και μπήκαν σ΄ αυτόν πρέπει να αισθάνονται ευλογημένοι. Οσοι μέχρι σήμερα είναι απ' έξω, ας δοκιμάσουν να μπουν έστω και απ' το... παράθυρο, έστω και καθυστερημένα. Σίγουρα δε θα χάσουν.

Η λίστα του Richie Blackmore's Rainbow:

1. Man on the Silver Mountain (Blackmore, Dio) - 4:42

2. Self Portrait (Blackmore, Dio) - 3:17

3. Black Sheep of the Family (Hammond) - 3:22

4. Catch the Rainbow (Blackmore, Dio) - 6:27

5. Snake Charmer (Blackmore, Dio) - 4:33

6. The Temple of the King (Blackmore, Dio) - 4:45

7. If You Don't Like Rock 'n' Roll (Blackmore, Dio) - 2:38

8. Sixteenth Century Greensleeves (Blackmore, Dio) - 3:31

9. Still I'm Sad (Smith, McCarty) - 3:51