Η «περιπέτεια» των Σκωτσέζων, οι οποίοι απέρριψαν την απόσχιση με το Ηνωμένο Βασίλειο, μου άνοιξε την όρεξη για πολλούς παραλληλισμούς. Στη μουσική υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις, με τραγουδιστές έφτασαν στο σημείο της «απόσχισης». Frontmen που παρότι είχαν διαγράψει μία σημαντική πορεία με σπουδαία συγκροτήματα, έκαναν το μεγάλο μοναχικό βήμα και πέτυχαν. Εγώ θα επιλέξω πέντε μεγάλες μορφές του heavy metal, που τόλμησαν να βγουν απ' το μαντρί... Αυτή τη φορά θα αρχίσω αντίστροφα. Από τον τραγουδιστή που έκανε πιο μικρή πορεία / επιτυχία (λέμε τώρα...) και θα καταλήξω στον πιο πετυχημένο όλων των εποχών στο heavy metal. Τονίζω πως η κατάταξη δεν αποτελεί κριτήριο αξίας ως τραγουδιστές (μεταξύ μας... το Νο 1 αυτής της λίστας, είναι για μένα και ο καλύτερος τραγουδιστής ever), αλλά στο τι πέτυχαν φεύγοντας από τα γκρουπ τους.
5. ΒRUCE DICKINSON
Μέγας, απολαυστικός, τιτανομέγιστος! Αν η μοίρα είχε άλλα σχέδια και ο Bruce δε συναντούσε τον Harris, σήμερα οι Iron Maiden δεν θα είχαν αυτό το μέγεθος. Εχοντας διαγράψει μία απίστευτη πορεία, το 1990 παίρνει τη μεγάλη απόφαση να βγάλει την εξαιρετική πρώτη προσωπική δουλειά του, λίγο πριν από την κυκλοφορία του
No Prayer For The Dying. Τattooed Millionaire με τον κολλητό του Janick Gers στην κιθάρα και μετέπειτα βασικό κιθαρίστα των Maiden μέχρι σήμερα. Πιο χαρντ ροκ ρυθμοί, αλλά πολύ καλό άλμπουμ. 1994: Εχοντας πλέον πει «αντίο» στους Maiden, βγάζει το Balls To Picasso με τον Roy Z σε κιθάρες και σύνθεση μαζί του. Ακρως βελτιωμένο άλμπουμ με xιτ το Tears Of The Dragon. Oσοι δεν έχετε την έκδοση του 2005 με το bonus cd, βρείτε τη, μόνο και μόνο για ένα άγνωστο σε πολλούς, κομμάτι που «θερίζει»: Το Breeding House! Το πείραμα των Skunkworks που ακολουθεί το 1996, αποτυγχάνει παταγωδώς. Kαι δικαίως. Ο Bruce το παίρνει βαρέως και ένα χρόνο μετά επιστρέφει έχοντας στο πλευρό του ξανά τον Roy Z, αλλά και τον Αndrian Smith, όπως και τον Derek Riggs για το εξώφυλλο, σε μία αποτυχημένη απόπειρα για νέα μασκότ. Το Accident Of Birth σοκάρει το μέταλ στερέωμα. Βαρύς ήχος που σαμπαθίζει, σπουδαίες συνθέσεις, μελωδίες και ερμηνεία για πολλά βραβεία. Και μέχρι να πάρουμε ανάσα, νέο χτύπημα το 1998 με το Chemical Wedding. Iδια σύνθεση, αλλά το άλμπουμ πιο σκοτεινό, πιο βαρύ, πιο πορωτικό, πιο... William Blake. O Dickinson έχει φτάσει στο ζενίθ της προσωπικής του πορείας, κάνοντας τους οπαδούς του μεταλ, να μην πιστεύουν στα αυτιά και στα μάτια τους. Ακολουθεί η γνωστή, πολύκροτη επιστροφή στους Maiden, μαζί με τον Smith και το Brave New World. Το 2005 θα βγάλει άλλο ένα προσωπικό διαμάντι με τον Roy Z ξανά, το Σεξσπιρικό Tyranny Of Souls, που καθηλώνει ξανά. Μέχρι σήμερα ο μέγας Dickinson δε δείχνει σημάδια επιστροφής σε κάτι προσωπικό. Εμείς θα περιμένουμε, έστω κι αν χρειαστεί μια... αιωνιότητα.
4. ROB HALFORD
Aν και τον εκτιμώ λιγότερο ως τραγουδιστή από τον Dickinson, τον τοποθετώ μία θέση
ψηλότερα, επειδή έχει βγάλει μεγαλύτερο όγκο προσωπικής δουλειάς και αυτό οφείλουμε
όλοι να του το αναγνωρίσουμε, νομίζω. Το Painkiller ήταν το ταβάνι του με τους Judas Priest (νομίζω και το ταβάνι των ίδιων των Priest). Tα είχε κάνει όλα με το ιστορικό γκρουπ. Ηταν καιρός για να τραβήξει το δικό του δρόμο. Πως; Με τους FIGHT. Από το 1992 μέχρι το 1995 ο τρελό Rob βγάζει τρία μεγάλα άλμπουμ (Κ5-Τhe War Of Words Demos, War Of Words, A Small Deadly Space) και το 1998 ως 2wo, το Voyeurs, ένα μεταλ-ιντάστριαλ πείραμα, που μάλλον απέτυχε. Είναι η κλειστή στροφή της καριέρας του, κάτι σαν το Skunkworks του Dickinson. Ετος 2000. Και να η αναγέννηση και να ο Roy Z (πολλά κοινά ε;). Η νέα πορεία, το νέο ξεκίνημα τιτλοφορείται HALFORD και το άλμπουμ Resurrection (Aνάσταση). Καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ; Το Τhe One You Love To Hate, που το ερμηνεύει και γράφει μαζί με τον Dickinson (ακούστε το πιο κάτω) Ακολουθούν τα Crucible (2002), Halford 3-The winter songs (2009 κι ενώ έχει επιστρέψει πλέον στους Priest) και το εξαιρετικό Halford IV-Made Of Metal (2010). Αυτόν τον μικρό θεό, θα τον βρείτε σε δεκάδες άλλες guest εμφανίσεις, σε γκρουπ όπως οι Ungly Kid Joe και οι Queens Of The Stone Age. Oπως και να 'χει, κυλάει στις φλέβες μας για περίπου 40 χρόνια και μόνο γι' αυτό τον ευχαριστούμε.
3. DAVID COVERDALE
Aν και η πορεία του αρχίζει ουσιαστικά το 1973 στις ηχογραφήσεις του Burn των Deep Purple, ο David Coverdale, μετά από δύο ακόμη μεγάλα άλμπουμ με τους Αγγλους κολοσσούς και τη μετέπειτα (πρώτη) διάλυσή τους, καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του.
Με όπλο την τόσο ιδιαίτερη φωνή του, τολμά το 1977 με το White Snake (κι όχι Whitesnake που πολλοί νομίζουν) και ένα χρόνο μετά με το άλμπουμ Northwinds με τον Dio να τον συνοδεύει στο Give Me Kindness. Kαι ο τοκετός των φιδιών πραγματοποιείται την ίδια χρονιά με το Trouble, ενώ το 1979 ο Dave συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα (Jon Lord, Neil Murray) και βγάζει ξανά ως Whitesnake, το Lovehunter, το άλμπουμ με το θρυλικό εξώφυλλο του Αγγλοκύπριου γραφίστα, Chris Achilleos. Το 1980 ο Ian Paice μπαίνει στην παρέα και oι Whitesnake γεννούν το Ready An' Willing με το κορυφαίο Fool For Your Loving. Come An' Get It και Saints N' Sinners ακολουθούν με μεγάλη επιτυχία και σιγά σιγά ο Coverdale δίνει τη μορφή που επιθυμούσε στο γκρουπ. Ο John Sykes αναλαμβάνει τις κιθάρες, διαδεχόμενος τον Micky Moody και το Slide It In έρχεται στο φως το 1984, κυκλοφορώντας ηχογραφημένο δύο φορές. To 1987 οι Whitesnake γράφουν μία χρυσή σελίδα στην ιστορία τους με το ομώνυμο άλμπουμ και τα αξέχαστα διαμάντια του, το φονικό παίξιμο του Sykes και τις ιστορικές ερμηνείες του Coverdale. Το Slip Of The Tongue (1989) είναι η πιο λαμπρή στιγμή του γκρουπ και ίσως και του ιδίου του Dave με Vai, Aldridge, Sarzo δίπλα του. Κι όταν φθάνεις στην κορυφή, η κατηφόρα είναι φυσικό επακόλουθο. Τα μέλη του γκρουπ χωρίζουν και ο Coverdale με τον Vandenberg βγάζουν το μέτριο Restless Heart, οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά κι ενώ έχει προηγηθεί η συνεργασία του μεγάλου τραγουδιστή με τον Page των Zeppelin. Το 2008 ο Coverdale επαναδραστηριοποιήθηκε, επανασύστασε το γκρουπ με αιχμή τον Doug Aldrich, κυκλοφόρησε το χλιαρό Good To Be Bad και τo 2011 μας «έστειλε» με το μαγικό Forevermore. Που θα φτάσει ο γερόλυκος Coverdale; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τον ακολουθήσουμε (και αυτόν)...
2. ΟΖΖΥ ΟSBOURNE
H ιστορία του γνωστή. Τα κατορθώματά του, Ομηρικά, με πρώτο... ότι ζει και το δεύτερο,
ότι κατάφερε μετά τη φυγή του από τους πατέρες του metal, Black Sabbath, να σταθεί στα πόδια του (λέμε τώρα) και να κάνει μία νέα καριέρα, επιτυχημένη, ιστορική, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής. Με θρυλικές αλμπουμάρες (Blizzard of Ozz, Diary of a Madman, Bark at the Moon, The Ultimate Sin, No More Tears, Ozzmosis κτλ), ιστορικά κομμάτια, αναδεικνύοντας ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ κιθαρίστες (Randy Rhoads, Jake E. Lee, Zakk Wylde), πραγματική κληρονομιά στην ανθρωπότητα και συνεργασίες (με Lemmy, Slash, Lita Ford) που ακόμη τραγουδάμε. Ποιος θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα από δαύτον; Μόνο ο Οzzy. Αλλά τι λέω. Υπάρχει και ο Νο 1...
1. RONNIE JAMES DIO
Το βιογραφικό του, από μόνο του σοκάρει. Οπως το όνομά του και η φωνή του διαχρονικά. Οι Rainbow έχτισαν τον μοναδικό μύθο τους, την τεράστια κληρονομιά τους,
επάνω του, με τις δισκάρες (Ritchie Blackmore's Rainbow, Rising, Long Live Rock 'n' Roll). Oι Black Sabbath αναγεννήθηκαν κρεμασμένοι από το λαρύγγι και την ψυχή του κι ενώ ήταν ήδη Τιτάνες από την εποχή του Ozzy. Ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει, ότι θα τα κατάφερνε (ακόμη και σήμερα αδυνατώ να πιστέψω πως κατάφερε, όχι μόνο να σταθεί στους Sabbath, αλλά να βγάλει μαζί τους το μνημειώδες Heaven And Hell, αλλά και το Mob Rules). Κι όταν κουράστηκε, βάδισε μόνος. Χαρίζοντας απλόχερα νέες αλμπουμάρες (Holy Diver, The Last in Line, Sacred Heart, Dream Evil, Lock up the Wolves, Magica, Killing the Dragon κτλ), σαν να ξεκινούσε εκείνη τη στιγμή που μας τραγουδούσε Stand Up And Shout το 1983 στο Holy Diver. Kαι μετά ξανά Sabbath, ξανα Dio, ξανά Heaven And Hell και το μαγικό The Devil You Know. Μόνος και ανεξάρτητος πορεύθηκε στο τραγούδι κι ας έψαχναν μετά όλοι να τους χαρίσει μία στροφή, ένα στίχο, μία κραυγή. Ronnie James Dio, κύριοι και κυρίες. O άνθρωπος (;) στον οποίο υποκλίθηκε το παγκόσμιο μέταλ στερέωμα, ο καλλιτέχνης που δεν μπήκε ποτέ σε κανένα καλούπι, σε καμία ράγα. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Αφού ήταν, είναι και θα είναι ο Νο 1.
